Dit vind ik een lastige, want hoe waar het ook is, het gevaar ligt op de hoek dat je mensen kwetst, ongewild. Feit is dat je als kneus een risico loopt op het ‘Remy’ complex en dan bedoel ik het in het ‘alleen op de wereld’ gevoel en niet het ‘alleen op de wereld’ denken te zijn. We worden niet egoïstisch (misschien ook wel, maar da’s niet wat ik nu wil aansnijden), maar vereenzamen. En dat is niet wat we willen, maar het gebeurt toch.

Een voorbeeld: iedereen is bezig met z’n eigen dingen, werk, kids, sport, in dit rijtje al tweeënhalf ding wat wij kneuzen niet kunnen. En ja, tweeënhalf; werken en sport zijn al afgevallen en kids, dat voelt als half werk. Niet vanuit hen (hoop ik althans), maar ik heb vaak het gevoel te falen hierin. Tuurlijk, ik ben altijd thuis, probeer een luisterend oor te hebben, maar realistisch is dat ik dat niet altijd voor de volle honderd procent heb. Chronische kneuzerigheid gaat gepaard met vlagen van vermoeidheid en dan kan ik nog zo graag er volledig willen zijn, het lukt niet altijd. En dat is een taboe hier in deze perfecte wereld. Toegeven dat je er niet voor honderd procent bent, terwijl je zeker op dit front gewoon niet wilt falen.

Ik ‘faal’ al op zoveel fronten; huishouden, ‘in shape’ blijven (gelukkig heb ik een lage eetlust en leef ik wat dat betreft op een continu dieet anders kon ik ook die op de lijst bijzetten), interesse tonen in alles waarin ik het zou willen tonen (ik zou zo graag bijblijven op ieder front bij zoveel mensen, maar mijn wolkenbrein (niet te verwarren met het wolkentoetje, da’s veel zoeter) onthoudt het niet meer), teveel dingen en daar word ik niet vrolijk van (wel sarcastisch…).

Terug naar mijn punt, iedereen is druk, ik niet, alhoewel, ik ben voor mijn doen mega druk met dingen die een ‘normaal’ mens ‘even tussendoor’ doet. En dat is dan mijn dag, terug op bed met een hoofd vol zinloze vragen en (God zij dank) internet. Internet is mijn sociale leven, in het echt zijn mensen namelijk dus druk. Dan moet je jezelf laten horen om ertussen te komen en dat is lastig. Niet voor de ‘gezonde’ persoon, die denkt hoezo, dan vraag je toch gewoon of ik kom, maar wel voor de kneus, die het gevoel heeft te moeten vragen om aandacht. Kun je honderd keer zeggen dat dat niet erg is, maar dat is het gevoelsmatig nu eenmaal wel. Je wilt niet steeds vragen, je wilt dat er ook eens gewoon aan jou gedacht wordt, ook al vergeet jij met je tijd zat vaak iets van een ander. Daar voel je je al lullig genoeg onder. Je wilt weten en vooral voelen dat je nog meetelt, dat je ertoe doet (en nee, dat is niet een ‘het zit tussen je oren, deal with it’ dingetje. Dat is te makkelijk gezegd, want heel eerlijk, gezonde mensen willen niet altijd met jou bezig zijn, want je bent gewoon ook best lastig soms (en dan niet als persoon, maar als in beperkt, dat vergt aanpassingen)).

En dat durft ook niemand te zeggen, want dat is ook ‘not done’. Dan krijg je grapjes met serieuze ondertoon. Ook dat vind ik soms lastig, ik heb best gevoel voor humor, ik ben een van de eersten die lacht om mezelf, maar ooit zijn de grapjes gemaakt, en nog eens en weer. Soms zijn er momenten dat ik er even niet om kan lachen, dat ik even iemand nodig heb die de virtuele kop om de deur gooit en vraagt of het ok is. Want er zijn echt wel periodes dat het allemaal best even veel is wat er op je bordje ligt en dan trek je je terug. En dan is er voor ons niet de collega die een kopje thee voor je haalt, niet de sportinstructeur die roept ‘kom op, nog even doorzetten!’.

Gelukkig heb ik wel de ouders die even bellen en vragen of er nog iets nodig is, maar verder is het stil in huis. En juist dan, op die momenten voel je je ingesloten, dan vóel je die ‘geraniums’, dan wil je wel vluchten naar buiten, maar zoek je die iemand, die uit z’n eigen comfort zone stapt in de jouwe, die je een schop onder je reet geeft (of je in je rolstoel schopt). Want hoe je het wendt of keert, er zijn de momenten dat je je beperking je laat beperken en juist op die momenten heb je iemand nodig, die verder kijkt dan het eigen druk zijn in deze oh zo drukke wereld…