Mijn gefreubel en geknutsel neemt grotere vormen aan! Ik ben een standvastig typje; als ik iets wil, dan ga ik ervoor, een pitbull, met tanden en het nodige gegrom als de dingen niet gaan zoals ik wil of hoop dat ze gaan. In mijn oneindige wijsheid bedacht ik mij gisteren (lees 5 dagen voor moederdag) dat ik eigenlijk een lijn met moederdagcadeautjes wilde maken. Ik hou niet van kopiëren, wel van originaliteit, dus hield ik een brainstormsessie in mijn uppie (ik tel voor drie dan hoor, de stemmen in mijn hoofd krijgen dan voor even ruim baan). In mijn hoofd zien de ideeën er werkelijk fantastisch uit, de praktijk is iets anders, zo blijkt later…

Ok, ik had zinnen in mijn hoofd (en ook op papier, want anders ben ik ze echt een uur later weer compleet vergeten) en ging vol goede moed achter mijn laptop. De tijd gaat in, zo werkt dat tegenwoordig bij mij, ik heb praktisch slechts 2 uur ‘zittijd’ op een goede dag (en op een slechte worstel ik mij daar dan ook doorheen), eten en autorijden enzo zit daarbij inbegrepen én ik moet deze zittijd een beetje logisch verdelen, wil ik een beetje redelijk uit de zittijdstrijd (nieuw scrabble woord, zitten is en blijft een strijd met mijn rug) komen. Ik staar naar een wit, digitaal vel, ik typ mijn mooie zinnen en dan wacht ik op inspiratie. Die inspiratie komt nooit als ik zit, wel als ik lig, maar ja dan heb ik niet het goede programma paraat (ooit koop ik me een super lichte iMac!), dus staar ik een half uur later nog naar een wit scherm en voel ik de wijzers van de klok achter mijn rug wegtikken.

Over klokken gesproken, mijn super bedachte moederdagcadeautjes omvatten klokjes. Inmiddels had ik een ontwerp gemaakt (het witte scherm kleurde uiteindelijk (net als mijn hoofd) rood en de inspiratie borrelde op). Nu dus klokjes om mijn ontwerp op te maken. Ik naar mijn favoriete groothandel (tja, daar hebben ze precies wat ik nodig heb, eh normaliter), klokjes weg! Ikke vragen, sorry mevrouw, uit het assortiment.. Hoe kan dat nou, zulke beslissingen moeten ze toch echt even met mij overleggen in vervolg hoor. Chips, wat nu? Gelukkig had een lieve ex-ouderraadster er nog een paar die ik mocht hebben. Kon ik mijn idee toch uitvoeren! Ik heb wat lijntjes uitgegooid qua mail (oftewel ik stalk nu mijn ‘groothandel’), want ik wíl klokjes (wie ze heeft en niet gebruikt, ik neem ze graag over)!

Ondertussen op zoek naar andere opties, welbekende en beruchte Ali heeft ze helaas ook niet. Plan B dus, in vervolg moet ik dat toch eerder bedenken, een back up plan (én een back up van mijn data, ook niet mijn sterkste kant, zo maar even doen 😉). Fotolijstjes, ook leuk! Nu dus mijn teksten overbrengen op A) mijn plotter en B) het glas. Bij A) ging het al mis, de prachtige letters werden verslonden door mijn plotter, hij blijkt dol op de letters. Fuck, shit, hel, opnieuw en nog een keer (volhoudertje hè, ik wil dit lettertype en hou niet van de makkelijke weg).

Ok, A) was eindelijk gelukt, op naar B), stap twee, waarom makkelijk als het moeilijk kan, ik ontwerp niet voor makkelijk, zo bleek. Knippen en plakken en weer knippen (mijn Oma zou zeggen: ‘ik zit niet op de kleuterschool’) en uiteindelijk met heel wat gedoe en gepriegel heb ik er eentje klaar. ‘Poeh hé’ (ik citeer Tommy maar weer even), heel mijn zittijd verstreken, maar ach, het resultaat mag er wezen al zeg ik het zelf. Zaterdag 7 mei mag ik proberen mijn boekjes en kaarten (en de laatste klokjes en nieuwe lijstjes!) te slijten, bij de Intratuin in Duiven, dus zoek je iets super origineels (gemaakt met bloed, zweet en ingehouden tranen), kom even bij me langs. Ik ben niet te missen, de kneus achter de kraam, in d’r luie stoel, ik zie jullie graag!