Zo gauw de zomer in aantocht is schijnen vrouwen de voorjaarsschoonmaak in de kop te krijgen. Ik zeg schijnen, want ik mis die genen, tenminste tot van de week miste ik ze (eh ook weer niet, want in mijn ogen wint buiten in de zon vertoeven het toch echt van binnen poetsen, normaal tenminste). Ik had een soort van kortsluiting in mijn hoofd of zo, ik kreeg namelijk poetswoede. Het begon zo, ik mocht een aantal eendjes uitzoeken uit de verzameling van Oma (mijn Oma kreeg van iedereen in de familie als ze op vakantie geweest waren een eendje (geen echte uiteraard)), ze had er een hele zooi. Ik koos een aantal eendjes uit (voelde mij even weer een klein meisje op zoek naar schatten bij Oma in de kelder) en nam ze mee naar huis.

Eenmaal thuis ging ik op zoek naar een passend plekje in de kast; daarvoor moest ik ruimte maken. Daar begon de ‘ellende’, om ruimte te maken in de kast moest ik dingen eerst stallen op tafel, waar mijn blik viel op de puinhoop op het dressoir en voor ik het goed en wel in de gaten had was ik dus beland in een vlaag van ongecontroleerde poetswoede. Alles moest eraan geloven. Zoonlief kwam bezorgd kijken wat er met me aan de hand was en ook manlief wist niet wat hem overkwam toen hij thuiskwam. Het grote voordeel van dit gebeuren was dat er ruimte ontstond, het nadeel is dat mijn lijf dit dus echt niet meer aankan.

De dag erna voelde het alsof ik een ‘close encounter’ had gehad met een bus; vooral mijn heupen en bekken bleken niet bestand tegen het ongeremde poetsgeweld. Nu 3 dagen later is het nog steeds ‘after poets hel’; mijn tenen doen het redelijk, maar de rest is nog erger van het padje dan normaal. Weg vorderingen met het afkicken, hier is echt maar één remedie tegen, meer morfine en op de plaats af. Gelukkig is het prachtig weer en hebben we een fijne loungebank. En een zonnebril om de wallen onder mijn ogen te verbergen, pijn en slapen zijn aartsvijanden geloof ik. Ik trek me terug, doe maar even niets en laat het allemaal over me heen komen. En prent me in mijn hoofd dat schoonmaken en mijn lijf echt niet samengaan, de poetshulp moet er komen. En al wist ik dat best, en deed ik het weinig, het is weer een feit met m’n neus, eh m’n neus op een feit en ik heb al genoeg klappen op mijn neus gehad van die feiten.

Chronisch kneuzerig zijn in de zomer kan bij tijden best aangenaam zijn, maar verbrand je neus maar niet te vaak, geen goede boost voor je ego en de pijn is het niet waard. Ik pak nog maar een pilletje, afkicken komt later wel, als mijn neus en ego weer geheeld zijn. Kneus zijn sucks!