Bovenop de standaard ellende die ik doormaak als kneus krijg ik net als het overige vrouwelijk deel van de wereld zo een keer per zoveel maanden (lang leve de pil) te maken met de minder fijne kanten van het vrouw zijn. Jawel, het is weer zover, Opoe is op bezoek, de vlag hangt uit (oh na schemering én in de regen, foei!), kortom ‘it’s that time of the month)…

Moet je daar een blog aan wijden? Nee, hoeft niet persé, maar ik doe het toch. Als een soort ode aan de vrouw, want écht, mannen hebben geen idee wat die hormonale zooi met je doet. Vroeger had ik er niet zo’n last van, eh wel, maar daarna (lang leve de pil) niet meer. Nu is het een soort van Russisch roulette geworden, het kan meevallen, maar het kan ook serieus tegenvallen. Russisch roulette is het ook voor mijn mannen momenteel, je kunt het engeltje treffen als je iets vraagt, maar ook de duivel, compleet mét gespleten persoonlijkheid. Ik ben zeer licht ontvlambaar, oftewel hoogst explosief. Probeer maar eens vrolijk rond te dartelen terwijl je buik in een constante kramptoestand verkeerd, je rug vecht om aandacht (stel je toch eens voor dat ik die vergeet) en je constant het gevoel hebt dat je leegloopt (mannen al afgehaakt?).

Het is geen pretje en nee, ik klaag normaliter niet, maar nu heb ik zwaar medelijden met mezelf. Ik loop met mijn tere zieltje onder mijn arm tegen alles aan te schoppen wat in mijn vizier komt. En het allerergste is dat ik mezelf niet ken (en ook niet wil kennen zo eerlijk gezegd). Ik ben van nature geen snoepkont, ik hou het braaf bij één blokje chocola per twee dagen, maar vandaag vreet ik zo een halve reep weg, om vervolgens kotsmisselijk te zijn én nog steeds trek te hebben in alles wat maar slecht voor me is.

Zoonlief loopt op kousevoetjes om me heen (kan hij vast wennen voor later 😉), maar is een schat, we besluiten samen cake te bakken. Normaal was ik braaf direct de kom af, maar nu vond ik mijzelf met kom en spatel (spatel onder mijn tong) aan het aanrecht. En toen de cake klaar was en er residu overbleef in het blik, met lepel in het blik de restjes opetend. Dit is een zeer slechte ontwikkeling; ik kan het er niet even afrennen, die calorieën en nee, ik ben niet te zwaar, maar daar moet ik hard voor niet snaaien zeg maar. Nee, geen goede ontwikkeling dit.

Ik hoop dat deze week snel om is, dat het meevalt én dat het weer verbeterd, hopelijk trekt dat mijn humeur én de stemmingswisselingen ook mee omhoog. Want deze duivel laat zelfs haar op de tanden van mijn normaal zo lieve engeltjeskant groeien…