Ooit was ik een rolstoeler die trap kon lopen (denk ik nog steeds te zijn overigens en één trap kom ik ook nog wel op, maar daarna houdt het op), niet iedere rolstoeler kan niet lopen. Huh, waarom zit je er dan in? Nou, er zijn ook mensen die niet zo ver kunnen lopen. Ik kan prima zelf een meter of 50 lopen, daarna gaat het mis met de knietjes. Dat is dan ook meteen het probleem bij traplopen; daarbij zijn goed knikkende knieën een vereiste (en de mijne knikken wel bij vlagen, maar niet in de goede richting).

Toen mijn knieën nog enigszins redelijk functioneerden liep ik dus af en toe de trap op en deed mijn best gracieus de trap weer af te glijden. Het is ook eigenlijk een soort van glijdende schaal dat traplopen; glijdend als in het gaat goed tot het gaat niet.

Dat laatste punt kwam een jaar geleden met rasse schreden dichterbij bij mij. Ik ging slechts één keer naar beneden en één keer naar boven (tenzij er iets echt belangrijks tussen kwam, dan worstelde ik nog een keer). Dat beperkte de mogelijkheden toch behoorlijk; misschien moest ik gaan nadenken over een traplift? Maar daartegen kwam iedere vezel in mijn lijf hevig in verzet, ik was toch geen oud wijf?

Dat is het beeld dat je hebt bij de traplift. Het komt mede door de reclames waarin sluwe zilvergrijs harige vossenmannetjes en even zilver/blauwkleurige, keurig gepermanente dames in beige pantalon met coltrui en sieraden, de trap op glijden via een keurig bijpassend stoeltje (met riem!, veiligheid voor alles). Ik stel voor dat ze die reclame voor ons jongere kneuzen direct aanpassen naar een hippe, hooggehakte in skinny gehulde dertiger (voel ik mij ook nog een beetje jong) eventueel mèt kind op schoot (maar dat zal wel niet mogen vanwege diezelfde keurige veiligheidseisen). Niet iedereen die een traplift nodig heeft is bejaard mensen!

Anyways, de tijd dat ik de traplift nodig had naderde sneller dan mijn koppie tijd kreeg het te verwerken. Folders werden aangevraagd (meer zilvergrijze vossen in de brievenbus) en de gemeente werd ingeschakeld (enig idee wat dat kost zo’n medisch noodzakelijk gevaarte, je kunt er een kleine auto voor aanschaffen…). Ik had ‘geluk’, ik bleek hem toch echt nodig te hebben (ik heb altijd bevestiging nodig), dus hij werd goedgekeurd. Ik mocht zelf een kleurtje kiezen (saai beige valt toch het minst op), een luxe stoel erbij (met riempje) en een bijpassend beige buizenstelsel werd aangelegd in ons trappegat.

Mijn eerste ‘ritje’ in mijn langzaam stijgende achtbaan (het voelt net als zo’n achtbaan die omhoog getrokken wordt) was dubbel; aan de ene kant was dit echt wel een verademing, boven komen zonder dat mijn knieën verrekten van de pijn, maar ergens ook dat gevoel van, ja wat, schaamte? Dat je als veertig-jarige moet toegeven aan het feit dat je wéér hebt moeten inleveren, wéér iets niet meer kunt.

Inmiddels ben ik super blij met mijn eigen achtbaan in huis, ok trap af gaat iets langzamer dan in space mountain (en als er iemand op je bel staat te raggen moet hij toch echt even geduld hebben), maar ik kom weer boven (èn ook weer terug beneden), kan boven knutselen (in plaats van een complete puinhoop te maken aan de keukentafel (vooral dat laatste heeft manlief fan gemaakt van mijn achtbaan)) en zelf bepalen hoe mijn dagindeling eruit ziet (eerder bouwde ik die om mijn trapgebruik heen).

Dus… de conclusie voor mede-kneuzen in dezelfde situatie, doen! Niet twijfelen, ga ervoor, je gaat van ‘m houden (net als van die wielen onder je kont), het is een mega hoge drempel (hoger dan de gemiddelde traptree), maar het is het waard. En dat riempje, dat laat deze ‘dare devil’ lekker tegendraads los.