Er zijn van die dagen dat je het spuugzat bent, dat chronisch ziek zijn, beperkt zijn, het vele willen en niet kunnen, überhaupt het willen versus het kunnen én het vele moeten. Sinds ik platlig probeer ik zo min mogelijk te doen aan ‘moeten’. Moeten kost namelijk heel veel energie (en tja, die heb ik niet hè).
Je hebt verschillende soorten moeten, vanmiddag moest ik met mijn zoon naar de specialist; een moeten dat ik met veel liefde doe, niet om…dat ik het leuk vindt (en hij ook niet overigens), maar omdat ik hem met liefde bijsta in dit moeten. Daarbij komen de kleine dingen die ik in huis nog kan doen (en dus ook moet doen van mezelf) en de dingen waar ik mij in mijn enthousiasme om te helpen en tot nut te zijn voor aanmeldt. Dat is te veel moeten voor mij. Hier komt moeten dus in botsing met ‘willen’, ik wil namelijk nog veel meer dan dat ik moet.
Ik wil knutselen, ik wil winkelen, ik wil naar buiten, ik wil proberen een beetje te trainen (op mijn niveau he), ik wil foto’s maken, ik wil lekker leren koken, ik wil zoveel. En het zijn geen gekke dingen, het zijn gewone dingen voor gewone mensen, maar niet voor mensen zoals ik blijkbaar. Ik weet het wel, ik heb best geaccepteerd (meestal), maar soms lukt het niet. Soms gaat deze kont toch weer tegen de krib en WIL ik KUNNEN!
Zo, dat is de situatie van de dag, ik ben het zat, het gevecht in mijn kop, tussen willen en kunnen, het moeten van mezelf, het moeten van de dingen buiten mezelf. Ik ben er even klaar mee, soms zou het fijn zijn als wij chronisch positievelingen, wij dappere strijders der beperkingen even niet hoefden na te denken over kunnen, maar even weer konden ervaren hoe het is om te kunnen doen wat je wilt, ja dat zou fijn zijn
Ik sluit dit blog voor de verandering af met een gedicht van mezelf, een ‘oudje’, maar nog steeds zo passend…
de glazen wand kwam onverwacht
een heel stuk dichterbij
hij kwam en zag en overwon
een heel groot deel van mij
onzekerheid lag op de loer
het nestelde zich daar
waar niemand toegang had en bleef
en vrat zijn doorgang naar
mijn hart, mijn ziel, mijn hoofd, mijn wil
ik wankel, uit balans
moet uit het donker naar het licht
op naar een nieuwe kans
Welkom in de wereld van een kneus 
Hallo Martine,
Wat een herkenbaarheid, het zoveel willen maar een lijf dat je tegenhoudt…. Wat een prachtig, herkenbaar, gedicht….
LikeLike
txs!
LikeLike