Nadenkend over mijn goede voornemens vanmorgen onder de douche dacht ik terug aan een traject van jaren geleden. Voor veel van mijn lotgenoten denk ik heel erg herkenbaar, dus ik schrijf er toch maar even over.

Mijn goede voornemen betrof twee dingen tegelijk, de tussen Sinterklaas en Nieuwjaar opgebouwde extra kilootjes er weer af zien te krijgen én de weg daarnaartoe; trainen (en de calorieën weer laten staan). Die laatste optie is dus tot nu toe in de afgelopen jaren redelijk onmogelijk gebleken, maar ik zou ik niet zijn als ik niet een nieuwe poging zou doen. Je weet niet of het verandert is als je het niet probeert toch? Ik blijf dus doorgaan, wie weet lukt het, ooit.

Dat bracht mij dus terug in gedachten naar een aantal jaar geleden, te weten het jaar 2000 (waarvan we toen dachten dat de toekomst écht begon). Ik werkte nog volledig, maar had al wat gedoe achter de rug (was al een keer volledig afgekeurd geweest vanwege mijn rug (en weer goedgekeurd) en mijn fysiek begon steeds meer ‘scheurtjes’ te vertonen).

Er begon een periode van schouderproblematiek. In eerste instantie werd het gegooid op RSI (dat was echt ‘in’ op dat moment), ik werkte met de computer (als grafisch vormgeefster), dus het paste precies in het plaatje. Toen rust niet hielp werd er geopperd mij in een trainingstraject te gooien via de arbodienst, rust roest was het devies, een andere aanpak. Ik wilde alles aangrijpen om weer aan het werk te kunnen en ging met een enorm enthousiasme aan de bak, ik hield van actie en trainen lag wel in mijn straatje. Onder begeleiding van een fysiotherapeute werkte ik hard aan mijn herstel. Ik ging als een trein, iedereen daar was onder de indruk van mijn mentaliteit, ik trainde harder, nog harder en ging verder en verder achteruit. Mijn schouder ging alleen maar meer pijn doen en op het moment dat ik letterlijk van de hometrainer afviel om een bepaalde hartslag te bereiken viel het kwartje bij mijn fysio; dit ging hem niet worden. Het lag niet aan mijn inzet, mijn lijf wilde echt niet genezen op deze manier.

Nieuw plan van aanpak, wilde ik acupunctuur proberen? Ik wilde alles proberen, dus natuurlijk! Om te kijken naar de staat van mijn bindweefsel werd het toen nog onbekende ‘guasha’ ingezet (met een bepaald soort steen werd er over mijn huid geschraapt), het resultaat maakte mijn therapeute aan het schrikken; mijn bindweefsel bleek in zeer slechte staat. Ik zag eruit alsof ik zware brandwonden had; RSI in het zwaarste geval. Weer rust en door met de acupunctuur. Inmiddels bleek ik zwanger en stopte ik met de acupunctuur. Het UWV besloot me tijdens mijn zwangerschap met rust te laten (leverde wel een hilarisch momentje op dat; ze verwachtten iemand met een schouderprobleem en er waggelde een zwangere pinguïn naar binnen (met ook bekkeninstabiliteit inmiddels), werd direct naar huis gestuurd met de boodschap ‘kom maar terug als je bevallen bent’) dus ik zat een paar maanden thuis.

Helemaal opknappen deed mijn schouder niet (afkeuring nummer twee was inmiddels een feit, gevolgd door goedkeuring twee (zoek het maar uit verder)), ik moest wat en ging maar minder uren werken. Ik had alles geprobeerd, behalve de operatie die ze me aanraadden (stuk van het sleutelbeen afhalen om mijn schouder meer ruimte te geven). Achteraf zeer goed dat ik dat niet heb laten doen, de ellende zou alleen maar groter geworden zijn omdat het de mobiliteit nog verder vergroot zou hebben. Wisten we toen maar wat we nu weten!

Weer een stukje wat duidelijk maakt hoe belangrijk het is dat EDS op de kaart komt. Mijn leven is een aaneenschakeling van dit soort vergissingen en onwetendheid. Daar is niks aan te doen, maar ik zou graag anderen hiervoor behoeden. Daarvoor is het nodig deze verhalen te delen (denk ik). Voor mij zit hier geen oud zeer (eh mentaal dan), dat ben ik voorbij, maar wel een aandachtspunt voor mijn (nieuwbakken) lotgenoten.

Wat het trainen betreft, ik heb vaak mijn neus gestoten, maar ik blijf het wel proberen. Ik ben voorzichtig (meestal), ik probeer mijn grens in het oog te houden, maar opgeven zit nu eenmaal niet in mijn systeem. Ik probeer en ik val, ik sta weer op en begin opnieuw. Langzaam maar zeker leer ik meer over mijn grenzen, leer ik mijn valkuilen een beetje beschermen (takjes erin breken de val). Ooit gaat het vooruit (positief blijven helpt echt) en anders maar niet…