Meestal kan ik het best accepteren, me erbij neerleggen, letterlijk. Meestal, maar soms lukt het gewoon even niet…
Je hebt van die dagen dat je het even anders ziet, beter gezegd het even niet ziet. Op die dagen heeft de mist je hoofd overgenomen, zit het in de kleinste gaten en lijkt het nadenken of een beslissing nemen gewoonweg onmogelijk. Het zijn dagen dat je merkt dat je enthousiasme van de dagen ervoor je heeft ingehaald. Je weet dat het gaat komen, je wee…t dat je niet zoveel dingen kunt doen zonder uiteindelijk de boete te moeten betalen, maar toch blijft er altijd dat stemmetje in je hoofd, misschien gaat het nu wel goed, misschien kan ik wel net dat beetje meer. Helaas had dat stemmetje het weer mis.
Ik weet het, ik heb teveel gedaan. Ik heb mijn camera teruggevonden en wat ben ik daar blij mee! Niet dat ik hem letterlijk kwijt was, het was meer figuurlijk. Mijn handen en de camera (om nog maar te zwijgen over de rest van mijn lijf) voerden een strijd, mijn lijf won, de camera hing al een tijdje aan de wilgen. Maar het begon weer te kriebelen, met statief en zelfontspanner, assistente en een portie goede zin en creativiteit maakte ik wat zelfportretten. Het enthousiasme keerde terug, van het weekend toog ik met een gezin naar het bos voor een paar familiekiekjes, beetje bewerken, beetje te lang en jawel hoor, daar was hij weer, de overbelasting.
Koorts, pijn, vermoeidheid en die verrekte mist zetten me weer op een dwaalspoor, al is zijspoor misschien een beter woord. Daar gaat mijn planning, in de middag doet mijn hoofd niet meer mee. In de avond trouwens ook niet; gister stond ik verdwaasd naar de kookwekker te staren toen die afging, waarvoor had ik dat ding ook al weer gezet? Zoonlief lachte me uit, ik stond naast de pan met lasagne, maar had echt geen idee. Zo gaan er meer dingen mis op zulke momenten. Ik realiseerde me gisteren dat het plannen van dingen toch echt wel lastig is als je naar één of twee uur beschikbare tijd hebt. Één ding per dag, dat is niks, ik heb gewoon nergens tijd voor!
Gelukkig zijn er in deze tijd van dwaling wel lichtpuntjes (de kerstverlichting mag aan): Soulsisters concept store gaat mijn boekjes (alle 3 mijn boekjes, ook mijn eerder verschenen dichtbundels) verkopen, gewoon om mij te helpen, super toch? En volgende week mag ik als gast naar de Tinekeshow (12 december om 13.30 NPO 5), mijn verhaal doen, aandacht voor de kneuzen en voor EDS!
Deze week dus even rustig aan, ik moet proberen de mist te verdrijven voor ik Tineke op een dwaalspoor zet (én de luisteraars)…
Welkom in de wereld van een kneus 