Ook ik was als jongeling erg bezig met wat de buitenwereld van mij vond. Ik kwam er in mijn eigen ogen niet zo best vanaf; buiten mijn kneuzerige lijf vond ik dat lijf ook nog eens onder de maat qua looks. Ik vond mijzelf te zwaar (tja, ik was echt niet dik hoor maar een maatje 34 heb ik nooit gehad). Altijd bekeek ik mezelf met een bril die er standaard toch een kilo of 6 bij op telde, het was nooit goed genoeg. Het is lastig veel te sporten als je uit elkaar valt, maar ik deed wat ik kon. Compenseerde de rest met minder eten, iets wat ik nog steeds doe.

Doe ik dat voor mezelf of doe ik dat voor het oordeel van de buitenwereld is een vraag die ik mijzelf nu regelmatig stel. Deels voor mezelf, grotendeels nu, maar vroeger was dat anders, vroeger wilde ik vooral niet anders zijn dan de rest. Ik heb weleens gedacht ‘het is maar goed dat ik niet kan overgeven’, fout, fout, fout, maar toch. Een paar weken geleden had ik een fotoshoot voor een tijdschrift waar ik in kom. Ik riep tijdens dat gesprek ‘ik zou een goede annorexia patiënt zijn’, waarmee ik doelde op de enorm sterke wil van deze patiënten. Een domme uitspraak van me, zeker in het licht van deze documentaire, alhoewel hetgeen wat mij vooral opviel haar enorm sterke wil was.

Ik hoop van harte dat deze documentaire veel aandacht voor deze aandoening oplevert; een vreselijk gevecht tussen willen leven en jezelf kapot maken. Ik hoop ook dat de maatschappij verandert, dat iedereen zichzelf mag zijn, dat de standaard niet zo vreselijk hoog en zo vreselijk vast ligt. Dat we ophouden elkaar te veroordelen, dat we iets verder kijken dan onze neus lang is, dat we meer naar de binnenkant kijken in plaats van de kortzichtige buitenkant. Dat we mensen bijstaan en steunen, dat je niet perfect hoeft te zijn, dat we leren dat imperfectie mooi is op zijn eigen manier. Ik hoop vooral dat Emma’s documentaire haar doel bereikt, ik begrijp het gevoel van ‘nut’ en ik ben plaatsvervangend trots op haar…