Facebook herinnerde me vanmorgen aan een bericht dat ik twee jaar geleden deelde. Het ging over spiegelen; de dingen waar je je bij anderen aan ergert, die dingen triggeren iets bij je. Het was niet zozeer dat je die eigenschap bij jezelf zou herkennen, maar het ging om de lading achter die eigenschap. Iemand die op een feestje altijd zeer nadrukkelijk aanwezig is kan dat doen om juist onzekerheid te verbloemen, dit kan een pijnpunt zijn dat je herkent in jezelf, om maar een voorbeeld te noemen.

Ikzelf ben erg bezig met dit soort dingen. Ik probeer aan mezelf te werken. Dat is ook zo’n punt van overweging trouwens, volgens sommige stromingen ben je perfect zoals je bent en hoef je dus niet te veranderen, maar ik denk dat je juist groeit door te leren van de dingen die je meemaakt. Als je al perfect en prima bent zou je dus niets meer te leren hebben? Dat lijkt me én erg saai én niet kloppend. Nee, je hoeft niet perfect te zijn (en te worden), maar iedereen heeft toch leermomentjes?

Ik herken bij mezelf een aantal terugkerende ergernisjes, eentje daarvan kwam ik vanmorgen weer tegen bij een berichtje van de bladen, de deelname van een actrice (en model) aan dance, dance, dance. Ze had graag danseres willen worden, maar kon dat niet door een blessure. Mijn eerste reactie is dan iets in de trant van ‘jammer joh, je hebt zoveel wat wel is gelukt, deal with it’. Dit is dus zo’n puntje, ik kan me enorm ergeren als mensen zoiets uiten zeker met tranen, maar waarom? Ik snap heel goed dat zoiets pijn doet, ik denk dat dat het is, ik snap uit ervaring té goed hoe dat voelt; ik heb zoveel dromen in rook op zien gaan, ik heb zoveel dingen moeten opgeven in mijn leven en ik sta mezelf niet toe daarover te mogen rouwen. Ik heb een niet mauwen maar doorgaan mentaliteit, dat is denk ik mijn manier om ermee om te gaan. Maar het maakt me wel hard naar anderen, ik vind dat dus ook al snel ‘gemauw’.

Dat is lastig, hier zit dus een leermomentje, twee kanten op; ik moet proberen iets milder te zijn naar anderen, maar (misschien nog wel belangrijker) ik moet ook proberen iets milder te zijn naar mezelf. Ik heb wel zo mooi ‘geaccepteerd’ dat ik niet meer kan (en heb daarvoor nieuwe doelen en dromen bedacht), maar door dit spiegelen blijkt dat het pijnpuntje niet weggewerkt is, anders zou het me niets doen. Dat is dus iets waar ik echt nog aan moet werken, ik moet (eh mag) mezelf toestaan verdriet of boosheid te hebben over de verliezen die ik heb geleden. Misschien dat ik het dan kan loslaten en daarmee ook de irritatie naar anderen?

Goh, lekker filosofisch zo op deze eerste zaterdag thuis. Vind ik gewoon een leermomentje en niet omdat ik perfect moet zijn, maar omdat ik wel graag een fijne versie van mezelf wil zijn.