Iedereen die bevallen is herkent dit ‘fijne’ woord, naweeën. Dan heb je de hele ellende gehad (of dat denk je in ieder geval) en dan krijg je dat nog. Van die gevoelsmatig zinloze pijnlijke ellende, die dagen kan duren en niks meer oplevert. Nou ja, het zal allicht ergens goed voor zijn, maar niet dat je ziet. Die naweeën, daar krijgen wij kneuzen ook regelmatig mee te maken en zinloos voelen ze zeker.

Ze komen in dit geval nadat je iets gedaan hebt (ah dat geldt natuurlijk ook bij die bevalling, al is het in dat geval iets langer geleden) dat eigenlijk teveel is voor je fysieke kunnen, in dit geval vooral niet te verwarren met willen. Naweeën dus, ik heb er momenteel last van, de oorzaak is geen verrassing (de vakantie en dan met name de terugreis) en het was te verwachten, maar toch baal ik er stevig van. Je houdt er rekening mee, maar toch valt het tegen. Het is het me echt wel waard hoor en ik wil niet klagen (en mag dat van mezelf ook niet), maar toch…

Ok, de terugreis dus, we gingen in één keer terug, zonder tussenstop. We wisten dat dat voor mij zwaar ging worden (ik bedoel één uur rijden is dat voor mij al, laat staan een reis van 12 uur), maar als we naar huis moeten willen we ook zo snel mogelijk. Dan hebben we geen rust in onze kont om nog een keer te overnachten. In één keer terug dus, tuurlijk stoppen we braaf, lig ik netjes plat op mijn stretchertje op de parkeerplaats tijdens onze knakworstmomenten (wij nemen onderweg een brandertje mee met pannetje en knakworstjes), maar ik weet na een paar uur gewoon niet meer in welke hoek ik mijn benen moet knopen (ik zit met mijn benen in posities waar menig turner jaloers op zou zijn). Je moet ook rekening houden met zoveel dingen, de schouders moeten ondersteund, anders gaan ze aan de wandel terug richting de Provence, de knietjes mogen niet te ver doorbuigen (anders gaan ze zo 45 graden verderop hangen), de onderrug moet zo recht mogelijk, maar niet in een 90 graden hoek met de benen. Daar wordt je toch bij voorbaat al moe van?

Voor dat laatste heb ik dan ook een lading kussens aan boord, oh nee dat was omdat ik de zooi dus moet ondersteunen. Eentje onder de bips en onderrug, eentje voor bovenrug/nek, eentje onder de schouder en eentje op schoot voor de arm en datzelfde aan de andere kant. En dan tussendoor mezelf aan de ‘auto-papegaai’ (die ze gebruiken om uit te stappen) omhoog hijsen om maar proberen een iets comfortabelere houding te vinden. Tijdens het hijsen verschiet er van alles onderin de rug waarbij de bliksemflitsen door je wervels en benen schieten. Nee, reizen is geen pretje, maar een kwestie van doorbijten en mijn tandjes zijn erg sterk kan ik je vertellen.

Dat zijn dan dus de weeën, de beloning daarvan is weer thuiskomen. Dat moet althans de beloning zijn. Nog nooit heb ik zoveel moeite gehad met acclimatiseren als dit jaar. In Frankrijk voelde ik mij redelijk goed, de pijn was te verdragen, ik kon stukjes lopen (heus niet zo ver, maar het voelde zo goed), kon een paar uurtjes erop uit, het ging gewoon naar omstandigheden erg goed. Het klimaat was prettig (niet te vochtig), het zwembad ook (om aan te liggen dan), de dorpjes zijn zo heerlijk kneuterig, het uitzicht is om van te dromen, ik was in mijn elementje. Ok, ik wil best naar huis voor mijn mensen en beestjes, maar verders was ik erg blij. En dan rij je naar huis, loopt de pijn op, regent het zo gauw je de grens over rijdt, kom je in zo’n file die er niet zou staan als dat klootjesvolk niet met hun nieuwsgierige harses naar de wegwerkzaamheden loerde (serieus, nog nooit een wals gezien?!) en dan is dat geen goede binnenkomer. Dan volgt er een weekend in herfstsferen (lees lange broek en lange mouwen op mijn eindelijk beetje gebruinde lijffie) gecombineerd met serieuze opvliegers (koorts is bij mij overbelastingsverschijnsel nummero uno) en vlagen van misselijkheid van de pijn en dan heb je de naweeën.

Zoals eerder geschreven, ik wil niet klagen, ik wist dat het kwam en ik weet ook dat dit niet met een dag of twee over is, maar laten we eerlijk wezen, op het moment dat je er middenin zit heb je er toch best even de pest over in. Anderhalve week heb ik genoten, ik had het niet willen missen, ik had het zó nodig na twee jaar in huis zitten. Anderhalve week heb ik waarschijnlijk ook weer nodig om bij te komen. Ik hoop dat de koorts snel zakt, dat de pijn weer stabiliseert en dat ik acclimatiseer, want voor nu verlang ik vooral terug naar mijn geliefde Frankrijk…

Op de foto trouwens een idee van het concept ‘hoe vervoer je een kneus’, dit gaat (voor een uurtje ofzo), een tip van de kneus.