Aan het eind van de vakantie krijg ik last van dubbele gevoelens. Aan de ene kant wil ik wel graag weer naar huis, naar de beestjes, mijn eigen bed, maar aan de andere kant is het hier zo mooi, is het weer zo heerlijk, is mijn lijf zoveel beter hier en tja weer een vakantie voorbij…

Gisteren zijn we naar een dierentuin geweest. De weg erheen was zoals steeds een grote verrassing. Ze sluiten hier namelijk steeds wegen af. Een paar jaar geleden maakten we op een vakantie in de Dordogne voor het eerst kennis met ‘route barrée’ en ‘déviation’. Toen hadden we geen idee, dus wat deden we, gewoon doorrijden. Door landweggetjes, er stonden wat pilonnen op de weg, maar daar konden we best langs. We werden gesteund door het feit dat een fransoos er zo achteraan ging, die wist de weg (dacht ik), moest goedkomen,. Nog een paar pilonnen, asfalt van de weg en toen speelden we plots ‘chicken’ met een monstertruck die het asfalt aandrukte. Gevalletje oops… Terug, draaien op het smalle landweggetje met slootjes (onze vrienden mét vouwwagen waren me erg dankbaar…), op zoek naar de omleiding (we begrepen ineens wat dat woord ‘déviation’ betekende). Ik ben een praktijkmens, dat is al vaker gebleken, maar ik vergeet het nooit meer!

Ook nu komen we ze regelmatig tegen, de ‘déviation’ borden. De ene dag moet je links het dorp in, de volgende rechts, er is geen peil op te trekken. Overal staan stoplichten die dan oranje knipperen en een dag later ook op rood blijken te kunnen staan. De logica is ver te zoeken. Maar, zo komen we nog eens ergens, deze omleiding leidde ons door een leuk bergdorpje waar we normaal nooit zouden komen. En uiteindelijk ook naar de plaats van bestemming, het dierenpark. Alex moest mee, de Quicky is handzaam , maar ik merk echt wel dat ik Alex nodig heb. Rechtop zitten is niet mijn ding en zeker niet op langere afstanden én de vering van Alex is hemels, zeker vergeleken met de andere. Alex ging zonder moeite het heuvelachtige terrein op, crosste als een echte terreinwagen door het gras en bracht me overal waar ik zijn moest, ongeacht kiezels en kuilen. Even achterover in ruststand tussendoor, man, ik ben zo blij met hem!

Ook ‘s avonds is hij er voor me, tijdens het dagelijkse potje Catan lig ik bijna achterover, omringd door kussens en kan ik gewoon meedoen, zonder mezelf in de kreukels de helpen (eh nou dat is misschien toch wat overdreven, maar het is te doen). Ik heb gemerkt dat ik prima slaap op mijn pillen én een wijntje (die hou ik er geloof ik maar in). Ik ga het hier missen, het gewoon opstaan en in mijn zomerjurkje schieten, zonder je af te vragen of dat niet te koud is, het dagelijkse rondje zwembad (het is voor mij net lopend te doen, dat ga ik erin proberen te houden), de uitstapjes met geen idee waar we terecht komen, de rust…

Vanavond nog even gezellig uit eten, de keet opruimen, een potje Catannen en dan morgen weer terug naar ons kikkerlandje. De lange reis naar huis (waar ik wel ietwat tegenop zie). Gelukkig hoef ik niet meer te rijden, manlief heeft het stuur strak in eigen hand (vroeger reed ik altijd). Ik lig dus volledig ingeklemd tussen kussens, voetjes op het dashboard een beetje te suffen. De knakworstjes voor onderweg liggen klaar, dat was weer onze zomer in Frankrijk. Volgend jaar gaan we weer!