Allereerst zit ik met mijn ligkwestie, bedden heb ik nog niet gesignaleerd in een concertzaal. Ten tweede de rolstoel, leuk hoor rolstoelplaatsen, maar het is toch wat apart van de rest, een maximum van twee of drie plaatsen (en de rest staat apart). Ik wil ook gewoon bij de rest, al snap ik echt wel dat dat voor de veiligheid is, leuk is anders. Kijk, doe dan maar lekker in een vak vooraan, voelt toch anders nietwaar? Alles is lastig, niet gewoon reserveren, je bent een apart geval. Dan reden nummer drie, de energie, ook die is er nie, niet meer in elk geval. Bij de heenreis is ie al op, dan moet ik nog er zijn én nog terug.

Oh wat zou ik graag een dagje ‘gewoon’ zijn, alles doen wat andere mensen doen. Een avondje uit, dansen, springen, uit mijn dak gaan. Een avond niet ziek zijn, niet liggen, gewoon meedoen. Sinterklaas, Kerstman, één avond?

Ach, dat wordt hem niet, dat weet ik best en weet je, dan ben ik blij met Guus én met Ziggo, zodat ik mijn avondje uit thuis mag en kan beleven. Toch genoten met een grote (en zachte) G, en Guus, als je ooit een mooi plekkie bij het podium hebt voor een liggende kneus en haar entourage, laat het me dan weten. Ik lach met een hoofdletter G van en voor Guus.