C’est moi, de levende winkelwagen vol vers vlees, aldus manlief. Ik word gebruikt voor vervoer van allerlei waren. Tja, hij heeft zijn handen vol aan mij, dus ben ik de aangewezen pakezel.

Vandaag had ik geluk, slechts de cameratas had ik op schoot, geen boodschappen vandaag, vandaag gingen we cultureel doen. Aix-de-Provence is het doel. Een kilometer of 30 vanaf de camping, dat is te doen. Eerst even zwemmen (we zijn nog niet bruin genoeg en de kneus heeft zich zowaar in het koude water gewaagd!), even eten en met z’n allen in de bus.

Weer de grote vraag, elro of haro, Alex had pech, hij moest thuis blijven. Dat was een goede keus; de straatjes zijn zo onwijs smal, de kuilen zijn diep, de stoepranden hoog en het is onvoorspelbaar. Nadeel is dat manlief zich een breuk sjouwt en duwt, bult op, bult af (en straatje links, straatje rechts, het was weer zover, we konden de parkeergarage niet meer terug vinden). Het is een drukke stad (geloof tenminste dat het een stad is), midden tussen de huizen loop je ineens een basiliek tegen het lijf (of een kathedraal). De straatjes zijn om van te houden, met gekleurde luiken en klimop, lieve balkonnetjes, smal, gezellig. En er zijn de grote winkelstraten, de bekende ketens hebben ze hier ook. Zoonlief stond bijna kwijlend voor de apple store (snel doorlopen!) en ikke voor meerdere boetiekjes (gauw doorlopen dacht manlief, mijn duwer).

In de parkeergarage een close encounter met een dure Porsche (ging goed, maar ik was voor de zekerheid vast de camera die er hing aan het afleiden), verder geen problemen. We cruisden door het drukke verkeer terug naar het pittoreske Charleval (onze uitvalsbasis deze week). Onderweg nog even een Fransman met een fruitstandje met een charmante glimlach afgezet (de man stond me ietwat meewarig na te kijken na mijn gestuntel in het frans en ik ging er vandoor met meer dan ik betalen kon geloof ik…), ach shit happens, c’est la vie.

Er staat hier vlakbij overigens een serieus Efteling-waardig spookhuis. Het is onbewoond en de droom van de Urban fotografe in mij! Het liefst klom ik nu nog over het hek, maar mijn klimkwaliteiten laten ietwat te wensen over en ik kan Alex niet blijven teleurstellen (ben bang dat hij gaat mokken).

C’est tout, â demain!