In sneltreinvaart raast het leven door, de vakantie is al meer dan een week geleden. Zoonlief is weer naar school (als je dat zo kunt zeggen in een eerste week; sportdag, introductie en boeken ophalen, keidruk…) en manlief is weer aan het werk. En ik? Ik begin nu net een klein beetje weer op te krabbelen.

Afgelopen week stond in het teken van brakdag tot de tweede macht of zoiets. Zondag was brak, maandag nog brakker en over dinsdag zullen we het maar niet hebben. Brakdag bracht wel de poëet terug in mij boven (die was in rustmodus of had een writers block ofzo), in mijn ogen één van mijn betere schrijfsels, dus ik neem hem bij uitzondering een keer mee in mijn blog (zal er geen gewoonte van maken, de pagina’s zijn apart).

I’m broken
I’m shattered
the pain crushes me

inside I
am screaming
I long to be free

I’m strong
I’m a fighter
I’m all I can be

there’s more
to my life than
the smile that you see

Ik verberg vaak, meestal eigenlijk, mijn slechtere dagen achter een maskertje. Ik heb er een goed masker voor hoor, een big smile, die niet minder gemeend is op zo’n dag, maar die wel wat scheurtjes vertoont. Ik hou niet van medelijden en ook niet van aandacht op zulke momenten. Laat me maar gewoon met rust (maar vergeet me niet, dat is een ander uiterste). Dit klinkt denk ik heel dubbel voor mensen die niets mankeert, maar ik weet zeker dat mijn mede-kneuzen dit begrijpen. Deze brakdagen moet je door, het zijn dagen dat je moet vechten, in je koppie vooral. Dat koppie moet je hoog houden, niet laten zakken, want dan gaat het mis.

De dagen erna gaat het langzaam maar zeker weer een beetje vooruit, je krabbelt weer op, de koorts zakt gelukkig en je hoofd doet weer mee. En dan komt er een advertentie voorbij, freelancer gezocht en je schrijft een mail en krijgt een reactie, of je wilt solliciteren. Poeh, dat hoofdstuk had ik toch afgesloten? En toch kriebelt het, ik ben toch afgekeurd, niet afgeschreven en zeker niet uitgeschreven. Dan spring je toch in het diepe, je schrijft een proefartikel en maakt een CV, je gaat ervoor, je telt tenslotte echt nog mee!

En dat allemaal tijdens de brakdagen, er gebeuren spannende dingen, er staan spannende dingen op de agenda. In het kader van aandacht voor de chronisch zieken, voor EDS, maar ook voor x-Tien (de bus is er, maar de kosten gaan door). Het klinkt alsof mijn dagen volgeboekt zijn en dat zijn ze ook, maar dan wel op míjn niveau, het niveau waarbij je dag al vol is met een uurtje beppen met je vriendin. Niet te vergelijken dus met een normaal leven, dat vergeten mensen weleens, dan lezen ze op Facebook dat je ergens bent geweest en trekken ze conclusies. Niet doen, gun ons kneuzen ons uitje en hou in je achterhoofd dat het daarna voor ons ophoudt voor die dag.

Maar goed, ‘life goes on’, gelukkig maar!