Vorig seizoen zat ik bij ‘Sophie in de kreukels’ aan de buis gekluisterd. Ik vind haar een heerlijk mens, lekker naturel, geen Barbie, mijn type vrouw én ze mag er wezen, vind ik tenminste. Nu is ze terug, met de mannen ‘in of uit de kreukels’, ik zit dus weer met mijn neusje tegen het scherm geplakt.

We beginnen met Gordon, you love him or you hate him, ik zweef ergens in het midden. Soms gaat hij wat ver, maar volgens mij zit er een menselijk hart onder de poespas. Geen gedoe voor deze vent, in tegenstelling tot zijn collegiale wederhelft. Ach, bij Gerard is het niet te missen, al past het hem dan weer wel. Ik kan me best voorstellen dat als je een mega frons hebt, je daar wat aan laat doen, maar als ik de trentwatcher hoor zeggen dat we nu eenmaal kuddedieren zijn en straks alle mannen eruit moeten zien als Ronaldo en anders tel je niet mee, denk ik alsjeblieft niet zeg!

Gaan we niet echt de verkeerde kant uit met de nadruk op het uiterlijk? Moeten mannen nu door hetzelfde heen als wij vrouwen? Willen we onze mannen en zoons het aandoen dat ze diezelfde druk moeten ervaren als wij? De continue onzekerheid? Tuurlijk mogen mannen ook best aandacht besteden aan hun uiterlijk, er is niks mis met een mooi lijf, maar kom op, blijf een vent. Sportschool prima, letten op je voeding ook, maar innerlijk gaat toch écht boven uiterlijk?! Ik heb als ik voetbal kijk al het idee dat ik naar een mannelijke catwalk kijk in plaats van een sportwedstrijd.

Ik voel mij mooier nu ik in de veertig ben, eindelijk weet ik beetje bij beetje mijn onzekerheden van vroeger van mij af te schudden. Ik snap niet waar het waanidee in mijn koppie vandaan kwam dat ik te dik was, maar het heeft er altijd gezeten. Ook ik was in de ban van het schoonheidsideaal, waar ik mezelf niet aan vond voldoen. Nu weet ik inmiddels natuurlijk heel goed dat dit niet is waar het om draait in het leven, dat gezondheid vele malen belangrijker is, dat het innerlijk telt (wat ik bij anderen heel goed snapte, maar voor mezelf legde ik de lat vrij hoog), maar ik kan nu pas echt oprecht zeggen dat ik van mijn lijf en snuutje hou (meestal dan), mét mijn verdiende rimpels en onregelmatigheden.

Dat ik mezelf nu écht prima vind (eh met toch een kleine aarzeling) ga ik binnenkort trouwens bewijzen. In een heuse weinig kleding (slechts ondergoed) fotoshoot voor wederom een tijdschrift. En nee, het is niet dat ik mezelf zo geweldig vind dat ik als een ware Napoleon overal met mijn kop (en de rest) op en in wil (mmm, dat klinkt toch wat raar). Ik vind het rete spannend (letterlijk), maar ik blijf gaan voor aandacht voor chronisch zieken, voor de ‘kneuzen’, de beperkten. Ik wil laten zien dat je ook mooi bent al heb je geen spierweefsel meer over, dat wij ook meetellen in de wereld van de vrouwenbladen! En daarvoor ga ik (bijna) met ‘de billen bloot’, gelukkig kan ik altijd nog verstoppertje spelen achter mijn rolstoel.

Wordt vervolgd…