Ik ging als een malle deze week, dat kon natuurlijk ook niet goed gaan…

Uitleg, na de terug-naar-huis-uit-Frankrijk-dip bloeide ik helemaal op. Ik voelde me on top of the world (voor mijn doen dan he) en dan wil ik nog wel eens een klein beetje doorslaan (ja ja, ik geef het toe, zelfs op ‘papier’), zo ook nu.

Maandag begon met een inhaalslag op knutselgebied, ik had nog wat dingetjes liggen en begon enthousiast die af te maken. In de middag mijn tripje supermarkt (ik vind dat ik het huis uit moet blijven gaan en met dit mooie weer is dat geen straf) en dan starten met mijn ‘zeer langzaam, maar doelgericht weer in shape programma’. Klinkt heel wat, is het ook, voor mij dan. Dit ‘intensieve’ sportprogramma omvat 10x optillen linkerbeen, 10x optillen rechterbeen (waarbij de beentjes trillen als een rietje), hetzelfde voor de armen (die trillen zo mogelijk nog harder en de rechter variant komt niet tot op schouderhoogte (dan schiet hij eruit, niet de bedoeling)), 25 voorzichtige buikspieroefeningen (die doe ik liggend al jaren tussendoor, dat scheelt) en een poging tot het zogenaamde ‘planken’. Oh en hoepelen natuurlijk, vooral niet vergeten dat ik dat ook nog een minuut doe. Deze volledige 15-minuten work-out laat het zweet van mijn trillende lijf gutsen, maar geeft mij een trots gevoel, ik heb het maar mooi geflikt! Nu maar hopen dat de boel zich rustig houdt (ik heb last van het ‘belegging-andersom-syndroom; in het verleden behaalde resultaten geven meestal wél garantie op de toekomst; meestal werkt trainen ontstekingen in de hand).

Dinsdag, wederom staat er knutselen op het ochtendprogramma. Moeders meldt zich op tijd (warmtewaarschuwing op de knutselkamer én in de bovenkamer) en er staan wat shirts op de planning. In de middag weer naar de supermarkt (mét pitsstop bij de ijssalon) en een aangepast kom-in-shape programma, de sit-ups zijn ik-kom-niet-ups (mijn knieën willen niet zakken op m’n matje), dus 10x armen en benen, hoepelen en klaar is Klara vandaag.

Woensdag op bezoek, gezellig, voor herhaling vatbaar, maar ik voel toch de vermoeidheid ietwat toeslaan. Ach, ik ben ook geen twintig meer, maar pfff zóveel was het toch ook weer niet? Het programma gestript tot een minuutje hoepelen en rust.

En dan vandaag, een tripje Action met action (ik zat eerste rang op een voorstelling van een heuse arrestatie, rennende (!) politiemannen (ik zie ze vaker, maar meestal slenterend, nooit rennend en klauterend), pepperspray en handboeien (niet fluweel-gevoerd), een verjaardag, een boodschapje, even eten en hoppa, daar was hij, de man met de grote hamer. En met die hamer komt ie, de moeheid, als een loodzware deken overdekt hij me.

‘Iedereen is weleens moe’, ja daar had ik het woensdag nog over. Klopt hoor, iedereen is vast weleens moe, maar niet zoals dit. Dit is niet moe, het is ook niet moeier, het is moeist, het is niet kunnen denken, je arm niet op kunnen tillen, geen woord kunnen lezen, niet eens kunnen praten. Je worstelt je door een dichte mist in je hoofd, nog geen 50 meter zicht, zonder mistlampen. Watten, je kunt je eigen gedachten niet vormen. Mijn hartslag gedroeg zich alsof ik aan het sprinten was en mijn lijf alsof ik de marathon drie keer had gelopen. Je kunt niets anders dan liggen en hopen dat het wolkendek opentrekt, de mist weer optrekt.

Dit is niet normaal, dit is hij dus, de grens, erop en erover. Dit is een ‘reminder’, zo’n jengelend stemmetje, zie je wel, je bent niet normaal, zelfs niet een beetje…