Vakantietijd is aangebroken, onrust in het lijf. Ik wil eruit, heb lang genoeg op m’n gat gelegen, tijd voor actie! Kijk, dat is mijn koppie dat spreekt, een teken dat er een gevaarlijke tijd aanbreekt voor mij…

Actie is leuk, lekker erop uit, even vergeten dat je een niet functionerend gestel hebt, vakantie van je aandoening! Was het maar zo’n feest, helaas gaat die vlieger ook hier niet op. In de vakantie moet ik mezelf nog meer in acht nemen, moet ik echt mijn voet op de rem houden, maar dat eigenwijze stemmetje in mijn hoofd wil liever vol gas erop. In de vakantie ben ik nog tegenstrijdiger, nog eigenwijzer en nog opstandiger dan normaal (en dat zegt wat!).

Rustdagen zijn broodnodig, maar ja, manlief heeft maar drie weken vrij en die wil je dan toch zo optimaal mogelijk besteden. Aan de ene kant ben je dolblij en aan de andere kant voel je je een enorm blok aan het been van de rest van het gezin. Constant moet er rekening gehouden worden met en nee, dat wordt mij nooit kwalijk genomen, maar diep in mijn hart neem ik het mijzelf wel kwalijk soms. Niet altijd, ik weet best dat ik dat niet verdien, maar toch, ik ben en blijf wel de reden voor het feit dat we heel veel laten. ‘Even’ naar een pretpark zit er hier niet in, ten eerste gaan ‘even’ en ik niet samen, ik moet voorbereiden, doe ik ‘a’, dan kan ik ‘b’ niet, kan ik de rest van de week niets meer (en met een beetje pech die daarna ook niet) én een hele dag weg is ook eigenlijk geen goed idee. Zelfs met Alex in ligstand houdt mijn rug dat gewoon niet vol.

Maar goed, het ís vakantie en Mieppie Muts wíl dingen doen, dus start onze vakantie met wat kleine dingen die voor mij toch groot zijn. Zaterdag een barbeque (niet te lang) en zondag een paar uurtjes naar Paleis ‘t Loo met vrienden. Het was mooi weer voor zo’n dag, niet te warm (geen van het dak vallende mussen), niet te koud, zomerjurk (die krengen niet voor niets aangeschaft) en jasje weer. Ik was er nog nooit geweest, het was de moeite waard. Camera én kids (goede combi voor deze ex-portretfotografe) mee, beetje klooien met camera in de mooie paleistuin, heerlijk! Ook met Alex was dit goed te doen, de hele groep mocht mee in de lift (ik hou niet zo van liften, maar ja, Alex wil de trap niet op 😉). Verder lagen op de trappen netjes oprijplaten, echt goed geregeld. Enige hobbel is het pad naar het paleis, daar rammelden mijn botjes bijna uit elkaar (kinderkopjes en dat soort stenen zijn niet prettig voor mij, zelfs niet met goede vering, je hobbelt bijna je karretje uit, zie dan dit instabiele lijffie maar bij elkaar te houden, training check). Even afsluiten bij de Mac en dan heel snel in m’n bed, lijf op, energie ook. Dan maar verder kijken naar topsport in plaats van beoefenen 😉.

Maandag moet dan dus eigenlijk rustdag zijn, maar ik ben rusteloos. Overdag hield ik het nog uit, hield me gedeist, maar ‘s avonds moest ik eruit (lig te lang thuis, dan krijg je dat). Even met de hond naar het bos, veel te lang geleden alweer! Met z’n allen in de bus en gaan! Een goede test voor Alex en mij en uiteraard blijven we niet op de standaard paden. We gaan voor avontuur, de ‘wildernis’ in, terreinrijden, dat is pas cool. Alex brulde, zijn wielen denderden door de hobbelige graslanden van de savanne en ik stuurde hem als volleerd coureur langs de gaten, door het zand, over de hobbels… Eh langs, door en toen in een gat. De wielen draaiden, zonder grond en ik? Ik stond (zat) stil, schaterlachend waren Alex en ik gestrand op de hei. Manlief grapte van te voren al dat er gelukkig stokken genoeg lagen in het bos en nu leken ze nog nodig ook. Ach, ik heb een sterke vent en hij tilde als een ware held Alex op, met goede communicatie kregen we hem weer op het veld en terug naar de het beter begaanbare (fiets)pad. Het was heerlijk, met Alex zijn de zebravinkjes in de plus een feit. En ja, ik was gebroken, had spierpijn van het hobbelen, maar mentaal zijn dit enorme opkikkers en geloof mij, soms moet je de napijn accepteren (als je de balans maar niet uit het oog verliest).

Vandaag is dus wel écht rust, een dagje verplicht plat met boek, een dag zoals eigenlijk de meeste dagen. De ‘Schijt Aan Alles’ dagen zijn leuk, maar pijnlijk. Voor een ‘normaal’ mens zijn dit dingen die je ‘even’ tussendoor doet, voor mij zijn het cadeautjes. Cadeautjes die ik zeer waardeer, waar ik driedubbel van geniet en die ik koester. Cadeautjes die ik een jaar geleden niet had, er is nog hoop! Dankzij Alex, dankzij m’n bus, dankzij de steun van ‘mijn mensen’ en dankzij mijn eigen doorzettingsvermogen, positief blijven, hoop houden loont!