Deel twee van deel één (lezers niet te makkelijk maken hè) kenmerkt zich vooral door pech met onze bus. Geen enge dingen gelukkig, maar ja, leuk is toch anders.

Ik had een week of wat geleden al het genoegen kennis te mogen maken met onze plaatselijke automonteur, toen ik onze bus wilde starten en bleef staan met een accu in hum-hum-humeur; niet startend dus. Vorige week gebeurde het wederom; wij wilden net op pad om wat laatste dingetjes aan te schaffen voor onze grote reis naar de zon toen onze bus weer last bleek te hebben van een ochtend humeurtje. We kwamen weer niet echt op gang, maar kregen te maken met het hum-hummetje (niet te verwarren met de lekkernij tum-tummetje, die laatste is echt veel lekkerder én beter verteerbaar). Gelukkig heb ik inmiddels een soort van ‘monteur helpt de kneus-in-nood’ band opgebouwd met de automonteur om de hoek, dus die wilde wel even kijken om ons vervolgens toch terug te moeten verwijzen naar de originele thuis basis van de bus, terug naar Uden dus (gelukkig iets dichterbij dan Oegstgeest).

De garage was het eens met de monteur, dit varkentje zouden zij wel even wassen en snel ook (gelukkig!). Wij besloten het nodige met het aangename te combineren en zo arriveerden wij, na opgestart te zijn door de hulp-in-nood-monteur met onze bus bij de garage alwaar vijf minuten later de Valys taxi arriveerde om ons richting Uden Central te brengen. Shoppen is geen straf voor mij, dus daar kon ik best mee leven (én Uden heeft een Action, die tijd kwamen we best door). Bij laatstgenoemde lieten wij ons afzetten en zo begonnen wij aan een rondje ‘winkelen met de kneus’.

In het kader van ‘save the best for last’ reden we (eh ik, manlief liep) richting kerk (mooi bouwwerk) en ex-V&D, alwaar zich een mega boekenwinkel heeft gevestigd (boeken en ik zijn een dingetje, ik kan daar echt uren mee doorbrengen). Ik reed zeer rustig tussen de paden door, oplettend niets te missen (stel je voor!), terwijl manlief de paden in een iets hoger tempo scande. Ik was amper op de helft (en inmiddels met aantal items op schoot aanbeland bij de hobby sector) toen ik manlief aantrof, al hangend tegen een paal (hij was ook al boven geweest, waar volgens hem echt niets interessants was). Of ik enig idee had hoe lang we al binnen waren? Eh nee, geef mij boeken en de tijd staat stil, nou, bij hem werkt dat nét even anders blijkbaar. Hij wil me niet haasten hoor, maar ik ben erg gevoelig voor de onderliggende (zeer subtiele…) signalen (waarvan hangen tegen een paal er duidelijk eentje is, evenals zuchten en op zijn telefoon kijken), dus heb ik mijn zooi maar bij elkaar geraapt (na het terugleggen van de boeken, ze zijn oh zo leuk in de kast, maar erin lezen kan ik niet meer omdat ik ze simpelweg niet vast kan houden, ik zweer dus bij mijn e-reader) en ben gaan afrekenen. ‘Echt niks leuks boven?’ ‘Nee joh, niks bijzonders’ (eenmaal in de taxi terug bleek dat anders, maar ach, ik snap het wel).

Wij vervolgden ons rondje langs de winkels, eindigden bij de Action (laat liggen, dat hebben ze in Zevenaar ook) en stonden toen voor een klein dilemma. Ik had in mijn oneindige wijsheid gewoon een random adres ingevuld om weer te worden opgehaald, maar dat adres bleek zich midden in de winkelstraat te bevinden, waar geen auto (en ook geen taxi) mocht en kon komen. Tja, blond hè én een vrouw, ik bedoel daar denk ik dus echt niet over na. We gingen dus maar op de dichtstbijzijnde parkeerplaats staan wachten, maar geen taxi. Net op het moment dat ik dacht dat we toch lopend (rijdend, in dat geval had ik toch mazzel) terug moesten ging mijn telefoon (taxi centrale) én zagen we hem aankomen. Deze chauffeur was gelukkig niet van gisteren en had vaker met dit bijltje gehakt (de taxi centrale had geen idee). Weer wat geleerd, kijk verder dan de winkelstraat lang is.

Onze bus bleek weer gereed voor vertrek en met een nieuwe én grotere accu verlieten wij het pand. Nu écht klaar voor de reis en met de pech, dachten we… Nog even de bandenspanning checken, die niet goed bleek, een lekke band… je hebt van die weken. Vandaag de bus maar weer naar onze nieuw verworven buurt monteur gebracht en ook dit akkefietje is gefikst. Nu zijn we er dus écht klaar voor (dat hoop ik althans). Het is nog een kwestie van de laatste beetjes inpakken en wegwezen. Op naar ons eerste échte vakantie avontuur mét kneuzenhulp (de elro). Een mindervalide stacaravan wacht ons, een lange reis, best heel spannend met mijn lijf allemaal. Maar we hebben er onwijs veel zin in!

De oppas is geregeld (voor huis én waakhond, kat, konijnen en vissen; dat krijg je met zo’n dierentuin), de zooi staat klaar, wij zijn klaar voor vakantie, deel drie!