En nu staat het online, zichtbaar voor iedereen. Ik vind dit spannend, want hoe dan ook, je stelt je heel kwetsbaar op. Sommige mensen zullen hun oordeel weer klaar hebben. Heb je haar weer, moet weer zo nodig de aandacht opzoeken. Zeker als je het in je ondergoed doet. Deze mensen zullen nooit geloven dat de achterliggende gedachte oprecht en eerlijk is. Die zullen weer vinden dat je een aandoening als EDS niet goed op de kaart zet op deze manier.

Ik zie dat anders, ik denk dat alle beetjes helpen en als je de andere filmpjes van deelnemers bekijkt zul je zien dat ook zij een onderliggende boodschap bevatten. Kijk, ik vind het leuk zo’n dag, ik vind de foto prachtig en ja, daar ben ik trots op. Ik wil laten zien dat je geen zielig hoopje mens hoeft te zijn met deze aandoening en diegenen die mij volgen weten dat ik best de nodige fysieke ellende doormaak. Ik geniet hiervan, tuurlijk, maar dat is niet de hoofdreden en geloof je dat niet, helemaal goed, ieder z’n mening. Maar denk niet dat dit geen naweeën heeft gegeven, denk niet dat dit soort dingen makkelijk gaan, een camera voor je neus en gaan, zonder tekst op een briefje. En weet je wat ook, ik praat altijd voor mijzelf en niet voor een ander. Voel je wat dat betreft vooral niet aangesproken, iedere eds-ser is anders.

Ook de kneuzen discussie laait weer op, mensen heb een beetje zelfspot, neem jezelf iets minder serieus, maakt het leven een stuk makkelijker. Dus, ik blijf realistisch, van buiten een kneus, van binnen een powervrouw, een vechter, iemand die best met een beetje humor naar zichzelf durft te kijken.

Ach, wat maak ik me ook druk, zoek het uit, ik ben er trots op, dit ben ik, open en bloot, gewoon ik, zoals ik ben (met een beetje hulp van Astrid, mijn goeroe op dit front).