En daar gaan we weer, langzaam verdwijnen mijn gedachten in een dikke mist. Ik voel hem aankomen, hij verdrijft alles, is te sterk om te negeren. Nog een minuut of vijf en ik ben volledig overvallen…
Ik baal ervan, moet ieder woord meerdere keren typen, blijf corrigeren en ruzie maken met de auto correctie op mijn telefoon. Ik lijk gewoon niet in staat de juiste toets aan te slaan, pak steeds net de verkeerde. Wil iets schrijven maar door het corrigeren ben ik de lo…gica in de zin alweer kwijt. Ik typ dus de helft om vervolgens een nieuwe zin te kunnen gaan bedenken.
Waarom dan toch schrijven? Omdat ik het wil, ik wil niet verdwijnen in de mist, een mist die zo dik is dat iedere vorm van communicatie onmogelijk wordt, het volgen van een serie of film niet te doen is, zelfs nadenken lukt niet. De watten nemen langzaam de lege ruimte in je hoofd in en verspreiden zich dan. Je vervaagt, je zicht vervaagt, je denken vervaagt.
Hij komt, hij neemt over en laat je achter in het diepe niets, je kunt ertegen vechten, maar je verliest. Je probeert zo lang mogelijk je kop erbij te houden, maar het gaat je niet lukken. Meer fouten, meer ruis, meer vlekken voor je ogen, je vecht, maar zult falen.
Ik ga, ik stop (voor even), ik laat me overvallen, ik geef me even over, eventjes ben ik vermist…
Welkom in de wereld van een kneus 