Ik ben een opgewonden standje, ik kan me echt overal druk over maken. Vrienden en familie zien aan mijn reakties op Facebook precies in wat voor bui ik ben (zeker als mijn pen weer een sarcastisch puntje heeft).

Duivelsgebroed

Ik broed op een manier om duidelijk te maken dat ik het niet eens ben met de bezuinigingsplannen van de dames en heren in Den Haag. Het liefst zou ik in mijn bus springen, een megafoon op het dak en mensen oproepen vooral in protest te gaan. Feit is echter dat de mensen die in protest zouden willen er fysiek net zo beroerd aan toe zijn als ik zij de gek. En protesteren nu eenmaal naast veel energie ook fysiek nogal wat kost. Toch wil ik op de barricades tegen het onrecht dat ons fysiek uitgedaagden aan dreigt te worden gedaan.

Valse noot

Ik wil lopen met een bord (dat is het eerste probleem, het zal toch rijden met een bord worden als ik al in actie kom), ik wil schreeuwend mijn gelijk halen (al schreeuw ik voor mijn gevoel zelfs in de tuin al om niet gehoord te worden), ik wil stampvoetend boos kunnen zijn en toch begripvol ontvangen worden. Er zit een duister randje rondom mijn vrolijke zelf, een negatieve noot tussen het vogelgezang. Er borrelt iets in mijn binnenste, een gevoel van onrecht, een gevoel dat oproept tot actie.

Geen dovemansoor

Hoe frustrerend is het dat de actie niet gevolgd wordt door reaktie. Je schreeuwt tegen een blinde muur, botst op tegen een meerderheid die het niets kan schelen dat de zwakste geslachtofferd worden. Zolang zij er maar geen last van hebben. Dat steekt, dat blijft steken. Dat vraagt om actie. Fysiek gaat me dat niet lukken en dus werk ik verder op mijn manier. Protesteer ik in de stilte van mijn bed door mijn stem te laten horen in de vorm van mijn digitale pen. Ik ben een toetsenbordactivist. Ik doe misschien niet veel, maar mijn stem laat zich zachtjes horen…