Iedereen kent het, trots. Een woord met meerdere betekenissen, je hebt het als de trots in één van de zeven zonden, trots als in je hoofd ten alle tijden omhoog willen houden en niet willen buigen. Maar je hebt ook het trots zijn op een prestatie. Zoals we trots zijn op onze schaatsers op de Olympische spelen.

Ik ben trots op mezelf, trots omdat ik het maar mooi red met mijn brakke lijf, op mijn doorzettingsvermogen. Zonder dat laatste lag ik nu in trainingspak en sloffen op mijn bed in de kamer, oh wacht, dat doe ik ook. Nee zonder gekheid, ik probeer nog altijd iets te maken van mijn leven. Altijd te maken hebben met de nodige beperkingen is zwaar, niet alleen heb je te maken met fysieke pijn en vermoeidheid, ook het accepteren van hulpmiddelen is niet altijd makkelijk. Mentaal moet je het ook zien te redden. Hoe stel je jezelf doelen als je niet meer ‘normaal’ meedraait in de maatschappij.

Je moet leren hulp te aanvaarden en geloof mij, dat is zwaarder dan je denkt. Hulp vragen is moeilijk, niet alleen het uit je comfort zone gaan en het vragen. Het toegeven dat je hulp nodig hebt, het idee dat ze je afwijzen. Het is geen simpele vraag, zeker voor een eigengereid en trots persoontje als ik. Ook dat speelt mee, trots. Ik kan het zelf wel, ook al lukt het niet. Toegeven aan is misschien wel het moeilijkst. Dus ik ben trots, dat ik mijn trots heb overwonnen.

Toch is al deze trots niet zo mooi als het gevoel van trots dat mij overviel toen ik mijn zoon op school op het podium zag klimmen. Achter het drumstel waar hij zijn praktijk examen muziek moest doen. Dat gevoel is door helemaal niets te overtreffen, want wat ben ik ongelooflijk trots op mijn jochie. Die zoveel te overwinnen heeft, die te kampen heeft met dezelfde fysieke ellende en zich er keer op keer doorheen slaat. Die doorzet en ervoor gaat. Ik zat te glimmen alsof hij meedeed aan de Olympische spelen. Het is het mooiste gevoel ter wereld, niets is meer waard dan dat gevoel van trots dat je als ouder overvalt als je kijkt naar je kind.