Wat was het mooi en bijzonder, wat heb ik een gevoel van trots als ik terug kijk op het afgelopen weekend. Wat heb ik een ideeën die ik uit wil werken en wat werkt mijn lijf me tegen. Het weekend is om, de beloning is het aantal geweldige reacties en de boete heeft zijn intrede gedaan.

Jammer is dat, dat ieder uitstapje gevolgd wordt door consequenties. De consequentie van afgelopen weekend zijnde dat mijn lijf brandt en klopt. Ik zie eruit alsof ik nachten heb doorgehaald en zo voel ik me ook. De vermoeidheid heeft toegeslagen en flink ook. Mijn schouders zijn warm en ze branden, het teken van een ontsteking, overbelast. Een wijze les, niet meer op stap zonder Alex.

Logisch ook eigenlijk, ik heb Alex natuurlijk niet voor niets. Ik heb de neiging mezelf ‘beter’ voor te doen, ik voel mezelf in gezelschap van lotgenoten altijd een aansteller. Heb altijd dat gevoel dat anderen er beroerder aan toe zijn en daardoor vergeet ik compleet mijn eigen grenzen. Het is voor mij zo dubbel, aan de ene kant is er de herkenbaarheid, aan de andere kant voel ik mij een buitenbeentje. Je zou denken dat ik de ontkenningsfase inmiddels voorbij zou zijn, maar dat is niet helemaal waar.

Ik kijk en ik vergelijk. Daarbij kan ik in mijn hoofd nog altijd meer dan dat ik eigenlijk echt aan kan. Ik worstel op de momenten erna met hoe ik het anders zou moeten doen. Ik moet echt eens gaan leren waar mijn grenzen liggen en natuurlijk zal ik erover gaan, maar in dit geval had ik ook echt wel dingen kunnen voorkomen. Een wijze les, ik ben van het leren in de praktijk. Ik ben daarbij ook nog erger dan de ezel, ik stoot mij soms wel vijf keer aan dezelfde steen (op een andere plek, dat dan weer wel).

Het is een week van tegenstellingen; de foto’s zijn een beloning, de extreme vermoeidheid, de pijn is de boete. Geen ups zonder downs, geen high zonder low. Het is een week van beide, ach, ik voel dat ik leef, laat ik het maar zo zien 😉.

Enne deze poster is natuurlijk een absolute beloning 😉