Ik lees toch best regelmatig stukjes over fysieke doelen die mensen zichzelf stellen. Voor mijzelf vind ik dit best lastig, mijn systeem en doelen werken niet echt goed samen. Als ik iets in mijn kop heb wil ik het ook uitvoeren of het nu kan of niet en in dat woordje ‘kan’ zit nu net het probleem.

Doelen stellen is gevaarlijk voor mij, ik kan mijn wil niet goed uitschakelen. Mijn grootste problemen zijn hiermee begonnen trouwens. Ik moest herstellen van een hernia operatie en kreeg hiervoor een protocol. Mijn lopen werd per dag opgevoerd, een uur liggen en dan een x aantal minuten lopen. Ik nam dit protocol zeer letterlijk, op een gegeven moment liep ik na ieder uur rusten een half uur. Voor mijn rug ging dit wel, dat de rest van mijn onderstel dit niet kon, daar hield ik geen rekening mee. Mijn knieën gingen in rap tempo achteruit, mijn heupen wilden niet meer en toch liep ik star door. Als ik niet buiten kon lopen liep ik net als een ijsberende Dagobert Duck rondjes in de woonkamer.

Uiteindelijk bleek ook het herstel van mijn rug niet klakkeloos te verlopen en zag mijn fysio in dat dit doelen stellende protocol voor mij totaal ongeschikt was. Je hoeft mij niet aan te moedigen, je moet me juist afremmen. Doelen werken tegendraads, ik ga door omdat ik dat van mezelf moet en daarin blijkt mijn hoofd redelijk hardleers.

Daarnaast geven doelen een soort van competitiegevoel; kijk eens hoe goed ik het doe? Door het ‘zie mij eens goed presteren’ voel ik mij een complete mislukkeling. Ik wil ook zo graag die 100 (!) meter lopen! Het is helemaal niks en tegelijk zo ontzettend veel. Een rondje rond het blok met de hond, zo weinig en toch zoveel, té veel. Als ik het mezelf ten doel stel haal ik het, ik haal het uit mijn tenen, ik zet letterlijk mijn kiezen op elkaar en ga ervoor. Helaas blijkt telkens weer dat het niet kan, blijk ik met mijn willetje weer te ver over mijn grens te gaan en dat heeft achteruitgang tot gevolg.

Ik snap dat dit voor veel mensen misschien lastig te begrijpen is. Je kunt het toch? Misschien wil je toch niet graag genoeg? Geloof mij maar, ik heb jaren ervaring, willen en kunnen zijn twee heel verschillende dingen. Zelfs langzaam opbouwen is geen garantie voor behoud van functie. Het is natuurlijk beter, maar voor mij kan zelfs een verkeerd opgetild been al een hele lading ellende opleveren.

Ik stel mij wat dat betreft dan ook een ander doel in mijn leven. Een doel zonder competitie of concurrentie. Een goed doel, een doel dat ik grotendeels liggend kan bereiken. Ik zet mij in waar ik kan en ben gelukkig met de mogelijkheden die ik heb. Mijn doelen zijn mentaal en niet langer fysiek. Ga ik vooruit, super! Wil het allemaal even niet, dan probeer ik het los te laten, dat werkt voor mij toch echt het beste…