Geen blog over het televisieprogramma (wat ik echt wel heel erg leuk vind trouwens!), maar deze titel omdat hij voor mij toch wel toepasselijk is. Het is zo dubbel, aan de ene kant durf ik me steeds vaker kwetsbaar op te stellen, ik durf steeds beter de confrontatie met de innerlijke spiegel aan (en heel eerlijk, het bevalt me echt niet altijd wat ik daar zie), maar aan de andere kant is daar de hang naar dat ‘perfecte’ plaatje. Een plaatje dat in geen opzicht eigenlijk perfect is en toch juist voor mij perfect is. Snap je me nog?

Ik ben de belichaming van non-perfectie als er zoiets bestaat. Mijn lijf hangt aan elkaar van beperkingen, eigenlijk is er geen onderdeel dat fatsoenlijk functioneert. Ik heb best een aardig snuutje zegt men, maar mijn gezicht voldoet verre aan de door de maatschappij gestelde perfecte symmetrie. Ik ging ooit met mijn vriendin mee als oefenmodel voor haar opleiding, schoonheidsspecialiste, ik lag op de ‘martelbank’ (oefenen met naalden op van die witte puntjes in je gezicht) en haar lerares kwam kijken. Iedereen werd erbij geroepen, mijn gezicht was opmerkelijk a-symmetrisch; er klopte niets van. Een paar jaar later moest ik door de röntgen vanwege een rare bobbel op mijn borstkas, bleek dat ook mijn ribben aan de linkerkant zich op totaal andere hoogte bevonden als rechts. Kortom, fysieke imperfectie past mij, misschien dat mijn hoofd daarom zoveel denkt te moeten compenseren?

Qua persoonlijkheid ben ik best wel een zemeltje, een miepert, een perfectionistisch stuk vreten. Ik stel hoge eisen aan een ander, maar nog veel hogere eisen aan mezelf. Ik denk dat dit een gevolg is van het fysieke falen, compensatiegedrag. Punt is alleen wel dat ik gewoon niet langer kan voldoen aan de standaard die ik eis, gevolg daarvan, het gevoel te falen. Een neerwaartse spiraal in het opzicht van dat perfecte plaatje. Toch heeft het me er niet onder gekregen, ik heb met zeer veel vallen en nog meer opstaan geleerd dat ik best ok ben, ik doe mijn best een zinvolle bijdrage te leveren aan de maatschappij (wat mij nooit was gelukt als ik fysiek niet beperkt was geweest) en compenseer mijn gebrek aan perfectie in enthousiasme.

Een tweede kant aan het perfecte plaatje is wat in deze samenleving best ingewikkeld is, hoe sta je in het leven tegenover de buitenwereld? Ik lees veel en hoor ook vaak dat mensen de mindere dingen uit hun leven niet durven delen. Ze zijn kwetsbaar, ze willen niet klagen, ze zijn bang voor het commentaar. Ik durf best te delen, ik durf mij prima kwetsbaar op te stellen (vanachter de misschien schijnveiligheid van mijn blog), ik durf best te schrijven over moeilijke momenten en dagen en toch verschuil ook ik mij achter een masker. Mijn maskertje van humor, van zelfspot.

Ik probeer op deze manier om te gaan met de moeilijke momenten, maar verberg mij achter de lach. Als ik mijzelf uitlach hoeft een ander dat niet te doen, dat idee. Zo open als ik lijk, zo gesloten is de werkelijkheid. De wil om te gaan is groot, maar de angst om te falen is er zeker ook.

Het perfecte plaatje is een masker, perfectie bestaat niet, het zijn juist de imperfecties die ons onderscheiden. Het zijn de imperfecties die maken dat we mooi zijn, anders zijn, dat we vechten, doorgaan, leven. Onze imperfecties maken de optelsom voor het perfecte plaatje.

PS, deze foto heb ik ingezonden voor het gelijknamige tv programma, een van de zeven zonden. Luiheid kwam als eerste in mij op, maar die past te perfect 😉