31 December, iets over vier, nog even naar de supermarkt, laatste dingen voor een rustige oudjaarsavond. Paar zakken chips (nu mag het nog), pakje slagroom (moeders heeft ‘kniepertjes’ gebakken), Radler voor de mannen. Boodschappen in de tas, zoonlief draagt, stap in de auto, doe mijn gordel om en krak. Schouder wil geen kant meer op, kan niet meer naar links en naar rechts omkijken, arm muurvast, k*t…

Zoonlief kijkt achterom voor me en met één hand stuur ik ons naar huis, alwaar de twijfel toeslaat. Ergens achter bij mijn schouderblad zit iets niet goed, zoveel voel ik wel. Wat nu? Eerst maar even liggen, misschien trekt het weg. Niet dus, wordt alleen maar erger. Inmiddels doet zelfs ademhalen pijn en het gevoel dat er iets scheef zit verergert. Door het aanspannen van links om rechts te ontzien gaat ook mijn linkerarm in protest, maar vooral het slecht in kunnen ademen is vervelend.

Gelukkig is daar het netwerk der lotgenoten, ervaringsdeskundigen weten samen meer dan één. Ik twijfel en weeg af en besluit dan toch maar de huisartsenpost te bellen. Pijn is niet fijn, maar dat scheef zitten voelt niet goed, beter naar laten kijken. Vriendinlief wil met me mee (zelf rijden lijkt me toch niet zo verstandig en rollen zonder arm lukt niet), dus op naar de post. Dok kijkt, voelt, trekt, schouder zit goed, liggend op mijn buik drukt ze op mijn schouderblad en ik vlieg tegen het plafond. De grote spier die over mijn schouderblad loopt zit muurvast in krampstand. Het vermoeden is een scheurtje in de spier, zweepslag zeg maar. Rust en warmte. Thuis een kruik eronder en mijn spier ontspant gelukkig weer. Ikzelf niet, ik voel me een aansteller, dit had ik zelf ook wel kunnen bedenken toch?

Inmiddels heb ik al 7 jaar mijn diagnose, maar nog steeds heb ik last van twijfeleritus. Als ik de blik op het gezicht van de arts zie bij de hoogte van mijn medicijnen (tja, de wintervariant is een stuk hoger dan de zomervariant), als ik verhalen van anderen lees sla ik in twijfelmodus, voel ik mij een aansteller. Ook dat krijg je gratis bij de diagnose, zolang dingen niet 100% duidelijk zijn, het een meest gelijkend diagnose is, een vergelijkend diagnose zeg maar rustig of nee wacht, laat dat rust er maar uit…