Er is iets mis met mijn systeem en dan bedoel ik buiten de ‘standaard’ dingen die er mis zijn met mij. Ik herken de overbelastingsstand inmiddels; de kou die zich in mijn botten genesteld heeft, de bizarre vermoeidheid, het licht in mijn hoofd zijn en de vertraagde werking van mijn hersens. De dysautonomie neemt mijn gestel weer over…

Het is lastig uit te leggen aan een gezond persoon. ‘Ik ben moe,; iedereen is weleens moe, zegt men dan. Toch zijn er weinig mensen die écht weten wat ik bedoel. Ik ben niet gewoon moe, ik ben zo moe dat ik mijn lijf niet eens meer voel en dat terwijl ik wel de pijn ervan voel. Leg dat maar eens uit. Mijn benen lijken niet langer onderdeel uit te maken van mijn lijf. Ze doen niet wat ik wil, ik kan ze niet bewegen en dat klinkt dat weer enger dan dat het is. Dat zeg ik, moeilijk uit te leggen.

Als ik opsta kunnen mijn knieën me niet dragen, het lijkt alsof ik erdoor zak, ze klappen zo naar achter. Als een poppetje zonder de gewrichten. Zo voel ik mij nu ik erover nadenk, als een lappenpop. Zet me rechtop en ik val weer om. Het is alsof alles in mij gevuld is met zaagsel en watten. De watten bevinden zich in mijn hoofd. Dingen dringen slechts met heel veel moeite door en proberen dingen te onthouden lijkt zinloos.

Eten kost energie, maakt misselijk en toch heb je het nodig om te functioneren. Dus probeer je te eten, al kost zelfs het kauwen teveel energie. Op zulke dagen eet ik vaak liggend, zitten gooit mijn systeem overhoop. Veroorzaakt koortsaanvallen. Dit keer niet te wijten aan de overgang, maar aan een ‘system overload’. Een tollend hoofd, dat zo graag naar buiten wil, maar de moed niet kan vinden om de benen tot actie te manen. Daarnaast lijken mijn ledematen een eigen leven te leiden, zo af en toe vliegt er een been of arm de lucht in. Spierspasmes, ook een teken van ho stop, niet verder.

Zoals gezegd, moe, overmoe, om moedeloos van te worden deze vermoeidheid. Ik neem even pauze, even een time-out, even doelloos Netflixen. Ik moet mezelf even toestaan moe te zijn…