Ik heb het weer, ik word besprongen door groene monstertjes. Ik wil het niet, maar de steekjes van jaloezie zijn soms lastig te onderdrukken. Mensen met een nieuwe baan, mensen met een eigen bedrijfje, een opleiding, advertenties die voorbij komen en waar ik perfect geschikt voor zou zijn (in mijn hoofd), ik zou zo graag willen, zou zo graag kunnen…

Ik weet best dat ik niet compleet nutteloos ben, maar zo voelt het soms wel. Ik voel mij weer eens duidelijk langs de zijlijn geparkeerd. Ik gun iedereen een fantastische baan, een succesvol eigen bedrijf, echt! Maar ik zou zo graag zelf ook weer willen. Ik hoor mensen denken als ik dat schrijf: ‘doe dat dan’, maar zo makkelijk ligt dat niet. Ik neem nu al teveel hooi op mijn ieniemini hooivorkje.

Het is echt niet dat ik mijn dagen vul met niets doen. Ik doe de was, ik knutsel zo af en toe eens iets leuks in elkaar, ik kook, ik bezoek met enige regelmaat het streekziekenhuis voor mijn lichtbaktherapie, ik lig en ik schrijf. Oh en ik denk na over van alles en nog wat. Best druk voor deze kneus, mijn dagen zijn goed gevuld en tegelijkertijd ontzettend leeg.

Mijn hoofd loopt niet synchroon met mijn lijf. Mijn batterij is al leeg als ik opsta, maar mijn hoofd wil meer, zoveel meer! En dat maakt dat bij ieder bericht over nieuwe banen of fantastische bedrijfsdingetjes ik een groenig monstertje van mijn schouder moet meppen terwijl ik een hartje typ als reaktie.

Ik gun iedereen zijn succes, maar oh wat zou ik graag meedoen, meedraaien in de mallemolen van het leven…