Dit is niet het eerste bericht dat ik lees over het (te) makkelijk voorschrijven van sterke pijnstillers zoals oxycodon. Ik ontken niet dat het tegenwoordig misschien wat snel voorgeschreven wordt, het zijn middelen waarbij je echt wel goed op moet letten, maar ik word ietwat onrustig bij de mening hierover van sommige zogenaamde experts. Als ik dus lees dat zo’n expert schrijft dat opiaten slechts voorgeschreven mogen worden ‘onder acute omstandigheden en voor korte duur’ gaat er iets kriebelen in mijn binnenste en niet op de goede manier. Er wordt in zo’n geval compleet voorbij gegaan aan een groep mensen met chronische pijn, mensen zoals ik.

Ik ben verslaafd aan opiaten, ik geef het eerlijk toe. Ik kan niet zonder, ik heb ze nodig, ik ben er afhankelijk van. Zonder opiaten heb ik geen leven. Dat klinkt heftig en dat is het ook. Sommige mensen zullen nu denken dat ik overdrijf, maar niets is minder waar. Zonder opiaten zou ik niets kunnen doen, zou de pijn mijn leven beheersen, overheersen. Het is niet een beetje pijn in mijn rug, of een beetje een geïrriteerde schouder, mijn hele lijf doet pijn. Er is geen gewricht dat gespaard blijft. Ik heb een zeurende en stekende pijn in mijn gewrichten, alle gewrichten, ik heb pijn in mijn wervels en ik heb brandende en stekende zenuwpijn in mijn armen en benen, met dank aan afgeknelde zenuwen in mijn rug, nek en elleboog. Daarnaast zijn werkelijk alle pezen chronisch geïrriteerd en ontstoken, allemaal tegelijk.

Het klinkt ongeloofwaardig, ik weet het, en toch is het zo. En dan is dit nog slechts de ‘buitenkant’, de zeurende pijn in mijn buik, de altijd aanwezige spierpijn, de vermoeidheid in deze overbelaste spieren die hun best doen het krakkemikkige lijf overeind te houden, het eeuwige gebrek aan energie en de spasmen in mijn armen en benen, het is nogal wat om hiermee zo normaal mogelijk proberen te functioneren. Tegen dat laatste deel is geen pijnstiller bestand trouwens, ze doen er ook niet echt goed aan. Een bijwerking van opiaten is een moeilijke stoelgang, nou die darmen van mij zijn net zo lui aangelegd als ik zelf, dus die bijwerking maakt het er niet beter op. Een andere bijwerking is sufheid. Een junk is op zoek naar deze werking, ik niet, ik zou deze graag kwijt zijn.

Ik leef op een grens, ik bewaak de balans tussen teveel medicijnen en te weinig. Bij veel pijn word ik misselijk; mijn lijf registreert de pijn niet goed. Een extra oxycodon is alles wat helpt. Ik probeer regelmatig te minderen (ik gebruik fentanyl pleisters, lyrica en oxycodon) en soms lukt dat ook. Ik ga niet te ver, maar heb ook een ondergrens. Ik weet dat dit niet goed voor mij is, maar ga heel bewust voor kwaliteit van leven. Een leven zonder pijnstillers is geen leven, dat is mij veroordelen tot overleven.

Ik vind dat ik in deze een zekere eigen keuze moet hebben. Ik ga verstandig om met mijn medicijnen, ik maak er geen misbruik van. Ik ken verhalen van lotgenoten die door deze mening van experts verplicht moeten afkicken, die geen eigen keuze mogen hebben in hun eigen pijnmanagement. Het mooiste is dat deze experts niet spreken uit eigen ervaring, ze hebben geen idee wat hun patiënten doormaken.

Ik ben voor voorzichtigheid, voor een opbouw in medicatie; paracetamol, ontstekingsremmers komen eerst, opiaten zijn zeker niet de eerste keus, maar vergeet niet dat er ook mensen zijn bij wie dit niet (meer) helpt, de mensen zoals ik, die misschien dan wel fysiek verslaafd zijn, maar die hun best doen nog iets te maken van hun leven, die door deze verslaving juist overleven.

https://www.ad.nl/politiek/alarm-om-gebruik-verslavende-pijnstillers~a7bc6344/?utm_source=facebook&utm_medium=social&utm_campaign=socialsharing_web