Het is een beetje stil hier op mijn blog. Mijn excuses, ik weet gewoon even niet waarover te schrijven. Of eigenlijk is het misschien allemaal juist even teveel om over te schrijven. Er vliegen zoveel dingen door mijn hoofd, maar de onderwerpen geven me niet de rust erover te schrijven. Ik heb een aantal halve blogs staan, van die schrijfsels waar ik aan begin zonder ze af te maken. Ik lijd momenteel aan het on-af virus. Zo voel ik mezelf ook soort van trouwens, on-af.

Ik was bezig met een blog over de minimale verhoging van de zorgverzekering. Over het verschil dat drie Euro kan maken voor sommige mensen. Het verschil tussen sporten voor de kinderen of niet. Het verschil tussen beleg op de boterham of niet. Een verschil dat veel mensen zich niet kunnen voorstellen, maar zo realistisch kan zijn. Over waar die kosten in de zorg vandaan komen. Is het echt de vergrijzing of is het ook een verkeerde inzet van middelen? Moeten we niet eens serieus kijken naar de toevoeging van de management laag en of die wel echt zo zinnig is. Kan de bureaucratie niet een beetje teruggedrongen worden. Is marktwerking nu echt de juiste oplossing (in mijn ogen is dat antwoord een dikke, vette nee)? Over prijzen van medicijnen en het weggooien van teveel uitgegeven aantallen, over hulpmiddelen en het gebruik daarvan. Het blog is niet af, komt ook niet af. In het denkproces lieten mijn hersenen het afweten.

Ik werkte ook aan een blog over zelfzorg. Wat is zelfzorg. Waar ligt de grens tussen zorgen voor jezelf en egoïsme en hoe zorg ik daarin voor de juiste balans? Ik ben altijd bang dat ik verval in dat laatste en kies in dat opzicht zelden voor mezelf, al heb ik nog steeds het idee dat ik dat wel doe. Ik weet even niet zo goed wat wijsheid is, niet voor mezelf en niet voor anderen. En zo blijft ook dit stukje on-af. Ligt het op de digitale plank.

In mijn hoofd spelen onderwerpen als ruimte geven, als wanneer mag ik na mijn roepen in stilte mijn stem verheffen en opkomen voor mezelf zonder de ander te verstikken? Dat laatste is en blijft een angst, wat als mensen afhaken? Ik geef signalen in stilte, misschien in fluistering, wat voor mijzelf dan weer voelt als schreeuwen.

Ik voel mij als een jongleur, in plaats van ballen of kegels houd ik ideeën in de lucht. De ene dag werk ik aan het een, de volgende aan het ander. Een beetje van dit en een beetje van dat (liedje in mijn hoofd), stukje gedaan en hup de lucht weer in, on-af. Soms wachtend op een ander, soms wachtend op mezelf. Inspiratie is iets dat zich niet laat sturen, een chronisch ziek lijf ook niet.

Je leest het, ik ben verloren in de chaos, voor even tenminste, want het komt vast wel weer goed. Laat ik het positief zien, ik heb in ieder geval ideeën. Ik geef ze voor nu maar even de ruimte. Laat ze even vliegen, laat de ballen (net als bij de Lotto) misschien zelfs maar even vallen. Wie weet vallen ze zo wel op hun plaats.

Foto

Zandsculpturenfestijn Garderen (eigen foto), wel passend bij de staat van de dag….