Het is weer ‘hot and happening’, staken. Een beetje terug naar de jaren tachtig eigenlijk. Ik begrijp ze hoor, de stakers, er is een heleboel ongelijkheid in de wereld, in onze maatschappij. Boeren worden bedolven onder oneerlijke regels en daarna afgeserveerd. Leraren worden overbelast door ambtelijke regeltjes en mensen in de zorg, ditto. Deze laatste groep kan niet staken zonder dat de gezondheid van anderen in het gedrang komt en heeft dus een alternatief bedacht. Ik sta erachter, ervoor, wat maar nodig is. Ik gun ze allemaal een betere CAO, ik gun ze allemaal meer salaris, ik gun iedereen een betere werkplek, minder bureaucratie. Ik gun gewoon iedereen het beste. Maar ik vraag me tegelijk af wanneer er nu iemand opkomt voor ons, de beroepskneuzen.

Laten we eerlijk zijn, wie verkiest er nu een ‘job’ als de onze? Misschien zijn er mensen die blij worden van het vooruitzicht de hele dag op hun kont te blijven liggen met Netflix voor hun neus. Dat lijkt leuk, heerlijk rustig. Soort van vakantie eigenlijk. Een eeuwig durende vakantie, een enigszins pijnlijke, dat wel, maar ach voor hele dagen luiheid moet je iets over hebben nietwaar? De betaling is overigens (als je zoals ik eerst uren soort van vrijwillig hebt ingeleverd) ronduit minimaal en je kansen op promotie zijn verkeken, maar verder, echt top baan! Denk niet dat je ontzien wordt als het om de bureaucratie gaat, die regeltjes gaan over naar de overheid, naar de WMO of de zorgverzekeraar. Hulpmiddelen krijg je natuurlijk niet zonder slag of stoot, ik bedoel kom op, je moet toch iets doen voor het geld.

Verwacht trouwens ook niet dat je met je verkregen hulpmiddelen een gratis toegangskaartje krijgt tot het ‘land der lopenden’. Het is geen droomwereldje. Je mag best van mensen verwachten dat ze íets doen voor hun verkregen centen. Drempels horen erbij, wij problemen, jullie ook, niets voor niets. Waarom zou je trouwens überhaupt uit eten moeten kunnen?

Ik chargeer (eh, alhoewel…), nee eigenlijk zeg ik hier niets dat overdreven is. Dertig procent van je ‘oude’ salaris, daar blijf je op hangen, maximaal. Je kansen zijn verkeken. Je mag als het nog een beetje lukt vrijwilligerswerk doen, maar pas op, de maatschappij kijkt altijd met een scheef oog mee of je niet misschien (al is het maar een dag) meer kunt dan er van je verwacht wordt. Je staat onder toezicht, constant wachtend op je beoordelingsgesprek.

Misschien moeten wij op de barricades met onze rolstoelen, scootmobielen en rollators. Het bed achter ons aan slepend, want je moet het toch maar vol zien te houden. Wij hebben ook een leven, een waarde, en toekomst. We houden onze hand dan misschien op, maar mijn broek zakt er soms van af. Een enorm deel van onze samenleving leeft met een of meerdere beperkingen en wat doen wij? We stoppen ze in een hoekje, in een hokje in een hoekje. We schrijven ze af, want je kunt er niet op bouwen. We leren niet met ze te werken aan mooie mogelijkheden, sterker nog we zien de mogelijkheden (hoe klein ook) niet. Nee, we werken op straffe van boetes, veroordelingen.

Ik denk in mogelijkheden, in kansen, in ideeën, maar de angst ze te ontplooien is altijd aanwezig. Je kunt niet van mij op aan, mijn lijf is onberekenbaar, net als dat van veel anderen, maar dat hoeft niets alles te zeggen. En trouwens al gaat het niet, wil dat zeggen dat we het verdienen in dat hoekje gezet te worden? Veroordeeld tot een minimum aan kansen en mogelijkheden? Altijd wachtend op de helpende handen? Tot drempels en muren zonder uitzicht?

We staken voor een betere CAO, een beter loon, betere manier van werken. Iedereen verdient het beste, íedereen! De mensen in het onderwijs, de zorg, de politie, de boeren. Maar wat denk je van de stratenmakers, de mensen in de bouw, het winkelpersoneel? En wat denk je van de beroepskneuzen die zich altijd net zo hard hebben ingezet, maar de pech hebben gehad dat hun lijf er de brui aan heeft gegeven. Of de jonge mensen met een beperking die deze kansen voor ze kunnen beginnen al aan hun neus voorbij zien gaan? Die krijgen slechts de brede rug te zien van een of andere minister die zich van ze afdraait.

Betere kansen voor iedereen, de beste kans voor iedereen, zo zou het moeten zijn. Misschien moet ik mijn treinkaartje maar boeken, een retourtje Malieveld. Met reisassistentie, anders kom ik de trein niet in. Met taxi assistentie om ter plekke te geraken. Met rupsbanden voor Alex om niet vast te lopen. Vergt slechts wat afspraken met de WMO, met mijn mantelzorgers en de NS. Het kost wat, maar ik kom er wel, kom jij dan ook?

Foto Wim Wilmers