Ik kan er niets aan doen, dit is altijd wat er in mijn hoofd popt als ik de naam van onze staatssecretaris ‘Tamara van Ark’ hoor. Het kinderliedje, ‘varen, varen, over de baren’, ‘varen, varen, over de zee’. Zou zij varen? Op de veroverde welvaart? Of met een rubberbootje misschien, met twee van die peddels. Verdwaald op weg naar Laren, met Berend Botje. Misschien wil ze er liever vandoor met Noach, op haar eigen Ark. Kun je meteen al die ‘losers’ aan wal laten…

Participeren moeten we, aldus onze hoop op het woelige water. Werken zul je, of het nu lukt of niet! Ga maar koffie schenken, vloeren schrobben, het dek zwabberen of in het Kraaiennest zitten, op de uitkijk naar een of andere ambtenaar die iets te participeren voor je vindt. Het zal toch niet gebeuren dat je luiert op kosten van de staat. Werken zul je!

Ergens op weg naar volwassenheid heb ik geleerd dat je met stroop met vliegen vangt dan met azijn. Ergens heb ik geleerd dat je meer bereikt met belonen dan met straffen. Hoe zou dat gegaan zijn in de opvoeding op de Ark? Zou het zweepje in de hoek staan, achter de deur? Zouden ze fan zijn van de roe? Waarom zien ze daar op het pluche niet dat ze steeds verder wegvaren van het ‘gepeupel’?

Wat is er nodig het schip te keren, het tij te keren? Het probleem van onze samenleving ligt niet bij de zogenaamde luie laag op bestaansminimum. Het probleem zit hogerop. Het probleem zit in het tegenhouden van persoonlijke groei, letterlijk op straffe van de centen. Waarom zouden we gaan voor geluk als er zoiets moois bestaat als macht. Als je macht verkrijgt door geld. Waar gaat het mis als bedrijven verkwanseld worden op de aandelenmarkt. Daar waar groei in Euro’s en Dollars gaat boven de mensen die het bedrijf groot gemaakt hebben?

We leven in een idiote maatschappij. We worden verplicht tot participeren terwijl het schip met geld steeds verder van ons weg vaart. Het is dat geld dat telt, dat de idioterie steeds verder opvoert. Meer, meer, meer, participeren doet soms zeer…

Foto Pixabay