Ik had een compleet ander blog klaarstaan, maar soms komt er ineens een onderwerp in je hoofd op en tja, dat was nu dus ook het geval.

Je weet niet hoe dingen lopen. Ik schrijf al enige jaren gedichten en deel ook al een paar jaar een en ander hier op mijn blog. Soms wordt er ineens eentje opgepikt door een pagina en wordt er eentje ineens veel gedeeld. Gister werd er zo één van mijn gedichten opgepikt door een pagina over hersenletsel. Het laat zien dat woorden voor veel meer uitleg vatbaar zijn en dat wij meer gemeen hebben dan we op het eerste oog vaak denken.

Ik vind het fijn dat iets dat ik geschreven heb waar zoveel mensen iets aan hebben. Niet dat ik de mensen een soortgelijke situatie gun, maar daar kan ik weinig aan veranderen. Het is fijn dat woorden dan een soort van steun of gevoel van herkenning kunnen bieden. Dat gezegd hebbende zet het wel weer een puntje aan dat ik al vaker belicht heb, positief versus negatief zeg maar. Reacties zijn vaak gericht op realisme versus klagen.

Mijn glas is halfvol. Mijn fysieke mogelijkheden reiken niet heel ver en ik probeer altijd het beste ervan te maken. Ik kijk naar kansen, naar manieren hoe het wél kan en blijf niet hangen in negatieve gedachten. Ik ben een positief mens, dat is de realiteit. Toch heb ik ook momenten dat ik het hebben van EDS met al zijn (vele) beperkingen als zwaar ervaar. Twintig tot tweeëntwintig uur liggen op een dag van vierentwintig uur is namelijk best heel pittig. Eén van de manieren waarop ik daarmee omga is het vertalen van mijn gevoelens naar een gedicht. Een gedicht dat herkenning oproept bij blijkbaar heel veel mensen.

Terug bij het begin van dit stuk, onderstaande tekst roept deze herkenning op. En toch geeft dat ook mensen het gevoel dat je dan blijkbaar blijft hangen in het gevoel. Ik denk dat het gezond is stil te staan bij het gevoel van verlies. Het is nu eenmaal de realiteit, jouw realiteit. Wil dat zeggen dat je altijd negatief bent? Nee! Juist door erbij stil te staan kun je door. Er is een groot verschil tussen realiseren en accepteren en blijven hangen in een gevoel. Een acceptatieproces is een golvend geheel. Het komt steeds terug, het is niet ‘nu ben ik er door, nu is het klaar’. Het is vóór nu is het klaar, maar dat wil niet zeggen dat hetzelfde stukje daarmee voor altijd klaar is.

Realiteit is realiteit, realiteit is geen constante positief. Het is ook geen constante negatief. De realiteit is onderhevig aan zoveel factoren, zolang je niet overspoeld wordt door de golven en dreigt te verzuipen, zolang je kunt léven binnen het leven vind ieder zijn eigen weg op zijn manier. Het is jouw realiteit, niet een anders’ werkelijkheid.