We gaan even een paar jaar terug in de tijd, naar het jaar 2013 om precies te zijn. Ik had mijn hernia operatie achter de rug, maar mijn lijf ging niet vooruit zoals verwacht, maar holde achteruit. Naast de blijvende problemen in mijn onderrug ging ook de rest in protest. Mijn lijf ging in staking terwijl mijn hoofd vooruit wilde. Hoe harder ik wilde, hoe minder ik kon. Ik zat vast in een cirkel, gevangen tussen willen en kunnen.

Het revalidatiecentrum kwam in beeld. Ik werd ergens in 2012 op de wachtlijst geplaatst en een driekwart jaar later was ik eindelijk aan de beurt. Dit ging het begin zijn naar vooruitgang! Willen ging uitgelijnd worden met kunnen en de terugkeer naar mijn werk gloorde aan de horizon. Aan mijn wil zou het niet liggen, ik was het thuiszitten meer dan zat en de kuren van mijn lijf ook. Ik zette hoog in, was klaar voor eigenlijk alles, behalve voor wat er gebeurde. Mijn lijf bleek teveel klappen te hebben gehad en revalideren bleek al snel te zwaar voor mij. Waar ik begon met dagelijkse bezoekjes aan Klimmendaal werden ze al snel teruggebracht naar twee keer per week en later naar één keer per week met tussentijdse bedrust, ook tussen de verschillende disciplines door.

Onderstaand gedicht schreef ik in het begin van mijn traject. Het was het begin van een zware periode, maar ook het begin van een compleet ander leven. Het was mijn eerste voorzichtige poging mijn gedachten te verwoorden. Met mijn lijf is het niet meer goed gekomen, ik schreef in een van mijn eerste blogs dat ik mij aanmeldde op Klimmendaal, waar ik meer daalde dan klom. Aan mijn therapeuten lag het niet, aan mijn hoofd ook niet, ik had alleen in mijn grenzeloze enthousiasme teveel kapot gemaakt.

Deze periode betekende het einde van een lange zoektocht naar een diagnose, het antwoord op de vraag waarom mijn lijf het opgaf. Ik werd eindelijk gehoord, eindelijk niet langer voor gek versleten, maar helaas was mijn lijf in deze tocht wél versleten. Het betekende het begin van voorzichtige stapjes op weg naar een nieuw en ander leven. Ik moest afscheid nemen van mijn werk, van mijn eigen bedrijfje. Moest een weg vinden in mijn rol als liggende moeder, als rollende echtgenote, want ja, ook de rolstoel kwam toen in beeld.

Het was niet makkelijk, dat is het nog steeds niet, maar ik kan nu zeggen dat ik ontzettend veel geleerd heb over mezelf. Gek genoeg ben ik zelfverzekerder uit de strijd gekomen. Ik weet beter wie ik ben en wat ik kan, want al kan ik fysiek dan misschien weinig, mentaal blijk ik een sterk persoontje. Ik ben uit het donker gekropen en heb het licht gevonden. Ik ben dankbaar en gelukkig met de mensen om mij heen. Ik heb een doel gevonden en blijk zoveel meer te kunnen dan ik ooit dacht!

blog-glazen-wand.m4a