Wat is er mis met deze maatschappij? Een vraag die ik mezelf al jaren met enige regelmaat stel, maar vandaag bekruipt hij mij eigenlijk constant bij het openen van Facebook. Bij het lezen van opiniestukken van bekende columnisten, bij bekende Nederlanders en bij bekende dorpsgenoten. Bij mensen die vinden dat het hoog tijd is dat ze in opstand komen tegen de Corona maatregelen. Ik word serieus al ziek bij het woord Corona, ik vind de maatregelen niet leuk, maar krijg het heen en weer bij de ideeën van sommige medelanders.

Waar maakt ze zich nu weer druk om. Ik hoor het manlief bijna denken als hij kijkt naar mijn gefrustreerde gezicht en mijn hoorbaar geïrriteerd zuchten. Ja, ik maak me inderdaad soms best snel druk, maar vandaag ben ik helemaal licht ontvlambaar en niet alleen door de opvliegers die mijn door dysautonomie ontregelde thermostaat teisteren. Nee, ik lees het teveel, er is geen ontkomen meer aan, de medelanders komen in opstand tegen de ophokplicht. Je zag de voortekens al in de ellenlange rijen bij de plaatselijke Ikea, in de toenemende drukte op de weg. In de praatprogramma’s waar een kanteling plaatsvindt in de mening van de journalisten. Het is tijd, de mensen zijn er klaar mee, de economie moet weer open!

Grappig is niet het juiste woord, frappant misschien wel. Frappant dat diezelfde mensen zes weken geleden om het hardst schreeuwden dat ‘we’ laks waren. Dat ‘we’ te laat waren met alle maatregelen. Zes weken, hoe lang is het op een mensenleven? Bij de meesten gelukkig een schijntje, maar deze zes weken voelen als de langste zes weken van hun leven. Ruil eens met het mijne zou ik zeggen, maar dat is een ander verhaal. Zes weken later neemt door de genomen maatregelen het aantal besmettingen met het Corona virus af. Wordt de druk op de zorg een klein beetje verlaagd, krijgen ze een klein beetje meer lucht. Zes weken later kan de gemiddelde Nederlander het woord Corona niet meer horen. We zijn murw geworden door de nietszeggende cijfertjes en zijn het zat. De kroeg moet weer open, ‘we’ willen er weer uit. Ik zeg we, maar hier vindt toch echt een kanteling plaats naar ‘ze’.

We moeten de kwetsbaren, de zwakkeren, de ouderen beschermen zo lees ik. Hoe we dat moeten doen? Makkie, gooi ze gewoon achter slot en grendel. Deur dicht, dicht houden, kieren dichtstoppen komt er geen virus binnen, simpel toch? Waarom bedachten we dat zes weken geleden niet? De economie moet open, de oudjes maken hun keuze maar, naar buiten met risico of opgehokt. Zelfde voor de kwetsbaren, simpel als wat. Toch?

Ik mis iets, ik mis mezelf in dit plaatje. Achtenveertig jaar oude ‘zwakkeling’, undercover kneus, opgehokt in een gewone eengezinswoning met man en kind. Man gaat naar zijn werk, ook hier moet gewerkt worden om inkomen te vergaren. Thuiswerken is geen optie, mensen staan rijen dik te wachten tot ze naar binnen kunnen. Mensen die graag naar buiten willen, die het zat zijn opgehokt te zitten. En zo kan een virus zijn toegang vinden tot dit huishouden. Ik hoop het niet hoor! Maar ik ben realistisch, het kan. Als alles open gegooid wordt wordt die kans groter. En dus moet ik opgehokt worden in een instelling? Muurtje eromheen? Is dat dan het nieuwe idee? De mensen gaan compleet voorbij aan het feit dat niet alle zwakkeren, kwetsbaren en ouderen in een verpleeghuis zitten of liggen. ‘Ze’ zijn onder ons, ‘beware’…

Oh en benieuwd naar die titel? Ik zou zeggen, draai hem eens om 😉

•