Van de week hoorde ik het ergens op tv, bij een of andere talkshow. Volgens mij in combinatie met het geen sportevenementen dit jaar, dat we altijd nog deel konden nemen aan de ‘100 meter platliggen’. Ik dacht ‘dat kun je mooi vergeten, die titel is voor mij, als hij georganiseerd wordt’. Ik bedoel ik oefen al jaren, ik verdien die gouden plak. Nou nee, zilveren want er zijn lotgenoten die in dit opzicht nog een treetje hoger op dat podium liggen.

Even zonder gekheid, het gaat even niet goed met mij. Ik zit te hoog in mijn medicatie wat weer geen goed doet aan de mistbanken in mijn hoofd. Het is weer mei, de omslag van het weer, de grote verschillen in temperatuur, het doet mijn lijf geen goed. Overal ontstekingen, maar prednison is nu geen goed idee, dus ik worstel me erdoor. Ik heb geen keuze, er is iets mis in mijn rug wat resulteert in fikse zenuwpijn in mijn benen. Ik heb daar medicijnen voor, maar de pijn dendert er gewoon dwars doorheen. Zo heb ik naast de brandende pijn van de ontstekingen ook de messteken in mijn benen en een doffe pijn in beide kuiten en voeten. Ik kan er lang of kort over lullen, het gewoon ronduit k*t.

Ik heb het natuurlijk ook weer aan mezelf te danken, deels althans. Ik had een geheime missie de afgelopen maand. Mijn schoonzus werd 50 en dat vieren viel een beetje in het water. Toen bedacht ik dat ik dan maar een tijdschrift in elkaar moest knutselen. Zo bedacht zo gedaan, een plan, ik hou van plannen, zeker geheime! Ik zette drie petten op; die van fotografe, die van vormgeefster en die van hoofdredacteur (eh enige redacteur). En journalist en columnist. Ik deed dus wat ik graag doe, de baas spelen. Nee hoor, dat valt wel mee, maar ik deed het wel.

Ik regelde in het striktste geheim fotoshoots met mijn grote neven en interviewde en fotografeerde hen op gepaste afstand. Manlief en zoonlief moesten er ook aan geloven en ook mijn schoonouders werden op de gevoelige plaat vastgelegd. Mijn schoonzus moest op de cover en dat was nog wel het lastigst, want ze mocht geen argwaan krijgen. Met Moederdag als alibi, schoonmoeder in het complot met een smoes van tijd voor een update qua foto’s van zoon en dochter lokte ik haar naar een fotogenieke lokatie, wederom op gepaste afstand. Ik ben een maand lang in mijn element geweest. Alles in kleine stukjes gehakt, want ik werk niet voor niets niet meer. Daar kwam ik ook echt wel achter trouwens. Dit project vergde echt bloed, zweet en virtuele tranen, want de waterlanders en ik zijn nooit echt een goede match geweest.

Ik heb genoten, ik heb even weer alles gedaan wat leuk vind, maar ik heb ook weer ervaren waarom ik dit toch echt niet meer kan. Altijd volgt de boete, altijd haalt mijn lijf me in. Zelfs als ik me braaf hou aan een uurtje per dag (ok soms misschien twee) gaat het mis. Ik weet het al jaren en toch overvalt het me. Ik kan nog zoveel willen, het kunnen haalt me altijd in.

Het is klaar, in meerdere opzichten. Het is mooi geworden, ik ben er met recht trots op, maar wat ben ik blij dat het klaar is. Ik mag me nu overgeven aan de volgende honderd meter, de liggende, al vrees ik dat dit eerder een marathon wordt…