Was dat maar zo! Was het maar ooit gewoon stil in mijn hoofd. Rust, ruimte voor gedachten, niets…
Nooit is het stil in mijn hoofd en dan heb ik het niet over mijn gedachten die 24/7 doordraaien, die altijd wel ergens over na moeten denken. Nee, ik heb het over de herrie in mijn hoofd. Ik heb last van Tinitus, oorsuizen. Elke dag, elk moment overheerst het lawaai. Allereerst is er het suizen, alsof je de zee hoort, maar dan harder, zo’n geruis wat je televisie… uitzendt of je radio op een halve zender, storing, maar dan harder. Het overheerst alles en maakt het lastig je te concentreren.
Ik mis vaak het begin van een gesprek, je moet bij mij echt even mijn aandacht vragen als ik ergens mee bezig ben, het kost me moeite iets te volgen. Behalve de ruis is er ook nog de piep, een hoge toon die naast de ruis mijn aandacht opeist. En daartussen hoor ik mezelf denken, het is dus altijd vol in mijn hoofd. Het is vermoeiend, maar ik heb geleerd dat je ook dit maar beter kunt accepteren. Je ertegen verzetten heeft geen zin, de ruis blijft en de muis ook.
Dan zet je toch gewoon de tv aan of de radio? Soms helpt dat, maar ik kan me moeilijk concentreren op iets anders als er nog meer herrie binnenkomt in mijn hoofd. Soms is het prettig als ik me laat overspoelen door harde muziek, maar meestal is het gewoon te veel. Dan laat ik het ruisen en piepen hun eigen muziek maar maken, mijn gedachten zingen hun tekst wel mee.
Het is alsof het stormt in mijn hoofd, het fluiten van de wind met het ruisen van de regen. In complete tegenstelling met mijn windstille optimisme. Ik accepteer de regen, de storm en de wind, sluit mijn ogen en laat me overspoelen op zoek naar de stilte van ooit, maar ik vind hem vrees ik nooit…
Welkom in de wereld van een kneus 