Steeds vaker erger ik me eraan, de mentaliteit van mensen tegenwoordig. Een paar voorbeelden van deze week…

Op Facebook lees ik een bericht van de politie; de tarieven van de bekeuringen zijn bekend. In de reacties een hele lading commentaar op de hoogte hiervan. Ik begrijp dit niet, het is namelijk niet zo heel ingewikkeld. Hou je aan de regels en je krijgt geen bekeuring. Als ik dat zeg ben ik het watje, het braafste meisje van de klas (ach, dat was ik ook). Maar de regels zijn er niet voor niets. Ze zijn er voor houvast, voor orde in de anders wordende chaos.

Een boete voor te hard rijden, eigen schuld. Je weet hoe hard je mag, je rijdt zelf harder. Mensen gaan dan ook nog eens schreeuwen dat het flauw is van de politie, dat het makkelijk geld binnenharken is. Feit blijft dat je wéét wat de consequenties kunnen zijn. Gewoon niet doen, wordt de wereld een stukje veiliger van en het scheelt jezelf een boel geld. Het is een kwestie van mentaliteit.

Drempels

Verkeersdrempels, ook zoiets, onze wijken liggen er vol mee, variërend van de letterlijke bult in de weg drempels tot wegversmallingen. Als je het mij vraagt maken deze drempels onze wegen niet veiliger. Mensen hebben haast en zijn geïrriteerd, rijden juist harder tussen de drempels. Fietsers kunnen geen kant meer op bij de versmallingen, ik hou mijn hart vast. Ook hier geldt het, kwestie van mentaliteit. Het is ikke, ikke, ikke. Ik heb haast, ik wil eerst. Het meest valt het me op bij de straten waar mensen van die poppen neerzetten dat ze op moeten letten op spelende kinderen. Dezelfde mensen racen met hun kind veilig op de achterbank door dezelfde straat of over de weg bij het schoolplein. Ikke, ikke en nog eens ikke. Geen rekening houden met een ander dan jezelf. Waarom is een bordje ’30’ niet genoeg, waarom moeten er dan drempels, omdat de weg zo vraagt om harder rijden? Je hebt toch hersens, kunt toch het bord lezen?

Milieu

Volgende voorbeeld; de plastic soep in de oceaan. Er is een fantastisch nieuw initiatief om te voorkomen dat het in zee terecht komt. Maar eigenlijk is het toch te zot voor woorden dat mensen te lamlendig zijn om hun eigen zooi op te ruimen? Ik heb als kind geleerd dingen in de prullenbak te gooien, is er geen, dan stop ik het in mijn zak en gooi ik het thuis weg. Het is bij mij zelfs zo erg dat ik op een festival mijn bekertje niet op de grond kan gooien. Blokkeert gewoon, kan ik niet, voelt niet goed.

Lokaal

Wij hebben een hier een ook zo’n mooi initiatief, ‘Go clean’, mensen die door het dorp gaan en het vuil van een ander opruimen. Ik juich ze toe, met heel mijn hart, maar kom op, het zou niet nodig moeten zijn. We mogen leven op een prachtige planeet en we verknoeien het, door onnadenkendheid, door egoïsme, door luiheid en door een gebrek aan mentaliteit. Er moet een ommekeer komen in hoe we omgaan met onze planeet en met elkaar.

En ik?

Ben ik perfect? Vast niet, zeker niet, maar ik ben me er wel van bewust en ik hou mezelf daarmee meer in acht. Het begint namelijk bij jezelf, ik wil een betere wereld voor de volgende generatie, jij ook?