Het lijkt weer een hot item, pijnstilling. De een stopt, de ander vraagt naar de hoogte. Ik krijg altijd het gevoel in een competitie beland te zijn. Het lijkt stoer, door het leven gaan zonder pijnstillers. ‘Goed bezig!’, ja, goed bezig, ik ben plaatsvervangend trots op diegene en tegelijk voel ik mij een ‘loser’, want ik kan niet zonder. Sterker nog, ik heb mijn fentanyl weer opgehoogd. Aan de andere kant de vraag hoeveel je gebruikt, daar lijkt de andere kant weer ‘stoer’. Goh zoveel, dan zul je het wel heel zwaar hebben.

Onderhuids voel ik aan beide kanten de competitiedrang, waarom? Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar ik vind mijn fentanyl verslaving (kan niet zonder, dus tja, verslaafd) niet stoer. Ik heb afgebouwd naar de helft, ook dat vind ik niet stoer. Ik probeer de grens te vinden waarop ik nog wel redelijk kan functioneren; de ‘brainfog’ op een minimum te houden en de pijn houdbaar. Soms moet ik iets omhoog qua pijnstilling en soms kan ik omlaag. Als de pijn overheerst ga ik niet ‘stoer’ lijden, niet meer. Ik heb het geluk dat ik het redelijk doe op opiaten, dus gebruik ik ze ook.

Pijnstillers gebruiken maakt mij geen watje, geen ‘loser’. Het is een keuze, ik ga niet langer misselijk van de pijn liggen zijn. Ik kies voor kwaliteit van leven. Misschien ten koste van de kwantiteit, dat zij dan zo. Pijnstillers gebruiken is geen wedstrijd. Lijden is niet ‘stoer’, veel gebruiken is niet zwak. De overstap naar opiaten is ook niet ‘stoer’, slechts soms nodig.

Het aantal pijnstillers, de hoogte ervan is geen wedstrijd, het zegt ook niets over de mate van pijn. Pijn is een gevoel, het is geen ‘kwaliteit’. Je pijngrens zegt niets over hoe goed je ermee omgaat, slechts over hoe het binnenkomt. Laten we vooral geen wedstrijdje maken van de mate van pijn, slechts hopen dat je het zo min mogelijk ervaart.

Ik wens iedereen een leven zonder pijn, want pijn is gewoon niet fijn.