Hoe donker de weg, er zijn altijd plekjes vol licht. Ik heb geluk, ik ben geboren met een sprankje hoop in mijn hart. Ik heb geluk, ik denk in mogelijkheden. Ik heb geluk, ik zie lichtpuntjes…

Ik hoor je denken, dat heeft toch iedereen? En tegelijk weet ik dat sommigen van jullie nu denken, wat een geluksvogel, dat wil ik ook. Ik ken een aantal mensen waarvoor het leven altijd een strijd is. Niet de fysieke strijd, die ervaar ik namelijk ook, nee, een strijd in het hoofd. Een eeuwige strijd tegen het duister dat hen dreigt te overweldigen. Ik vond het altijd erg moeilijk deze strijd te begrijpen, omdat ik hem simpelweg niet ervaar, gelukkig! Natuurlijk maak ik me weleens zorgen, maar er is iets in mij dat zo gauw het licht wordt het lichtje in mijzelf ook aansteekt. Ik ga over in oplos-modus.

Laatst had in een gesprek met mijn vriendin, iemand voor wie elke dag een strijd is, waarvoor opstaan een uitdaging is. Een leven in het duister, zorgen die je leven overnemen. Het is alsof de zon voor hen niet schijnt, altijd is daar een schaduw. Er zijn wel lichtpuntjes, maar dat zijn momentopnames. Zo gauw het lichtje vervaagd, vervaagd ook de herinnering eraan. Is er weer slechts dat duister, dat gevoel dat het leven zinloos is, donker.

Ik zie lichtpuntjes, ook als mijn dag donker is. Morgen is er een nieuwe, voor mij is iedere dag een nieuw begin, voor mij biedt iedere dag een kans op iets moois. Vandaag is een ‘bleh’ dag, een dag met zo’n onbestemd gevoel. Ik probeer me eroverheen te zetten, knutsel wat leuke kerstcadeautjes (lichtpuntjes voor anderen naar ik hoop), luister naar kerstmuziek, lees een beetje, zoek de lichtpuntjes. Daarin zie ik de schoonheid van het leven, in de kleine dingen.

Ik heb geluk, ik ben geboren in een licht gesternte. Ik zie lichtpuntjes, ik hoop van harte dat ik ze over mag brengen op iedereen die ze kan gebruiken!