Het is de week van de assistentiehond, een week om daar wat extra aandacht het aan te schenken. Lewis is een assistentiehond (ook wel hulphond genoemd), al is onze weg (uiteraard) iets anders dan anders gelopen. Dat krijg je met die half-tot-niet lopers. Ik heb best wel geworsteld met die titel die misschien niet echt een titel is, zoals ik ook worstel met alle oordelen over wegen zoals wij die gegaan zijn. We zijn niet officieel beëdigd, onze weg liep anders en toch is hij mijn assistentiehond. Voor mij de beste hond die ik mij kan wensen!

Wat doet een assistentiehond zoal? Nou, de mijne kan van alles, sleutels oprapen (vanuit mijn stoel is dit soms wel een dingetje en ik laat nogal eens wat vallen), deuren openen en dichtdoen, sokken uittrekken, jas uittrekken (moet je eens zelf proberen vanuit de stoel, net zoiets als in de auto je jas uittrekken), schoenen aangeven, maar zijn allerbelangrijkste taak is gewoon er zijn. Lewis geeft mij zelfvertrouwen. Zonder hem voel ik mij niet compleet op straat. Hij geeft mij mentale steun. Gewoon door daar te zijn. Iets dat voor mij enorm belangrijk is. Lewis oordeelt niet, nooit. Hij ziet altijd de mens achter de beperkingen, iets dat niet iedereen kan zien (helaas).

Dankzij Lewis heb ik een deel van mijn leven terug. Heb ik een hele lading sociale contacten mogen toevoegen en heb ik hele fijne vriendschappen erbij gekregen. Ik heb labradinnetjes (baasjes van labradors). Hij heeft oprecht mijn leven veranderd, als dat geen assistentie is!

Ik worstelde met de titel, maar dat laat ik los. Ok, hij mag niet met mij mee het vliegtuig in, want hij heeft daarvoor niet de juiste papieren, maar ik wil toch reizen met een camper, daar is altijd een plekje voor hem!

Een assistentiehond maakt voor de meeste gelukkige baasjes een wereld van verschil. Levensveranderend. En Lewis is zonder twijfel een van de mooiste aanvullingen in mijn leven. En dat maakt dat deze kanjer vandaag best even in het zonnetje mag staan!