Ik zie ze vliegen, de zebravinkjes. Steeds als er weer iets van mijn ‘can’t do’ lijstje wordt afgestreept komen ze voorbij. Je leest het goed, ‘can’t do’…
Waar ‘normale’ mensen ‘to do’ lijstjes hebben, krijgen wij zebra’s (lees degenen met een zeldzame aandoening in dit geval dus EDS-sers) vaak te maken met dingen die we niet meer kunnen. Het eerste vinkje is slechts onhandig, bij meerdere wordt het echt vervelend en om mijn hoofd vliegt een hele zwerm. Ik zie ze in dat opzicht dus serieus vliegen 😉.

De zebravink is een voor ons veelvoorkomend probleem, ik schaal hem inmiddels in onder de categorie vervelende insecten, gelijk aan tijgermuggen ofzo. Hij klinkt zo vriendelijk, maar zet zijn scherpe tandjes in mijn steeds minder wordende mogelijkheden. Fietsen: zebravink, lopen: zebravink, je snapt het gevoel erbij denk ik.

Je zou bijna een ‘bucketlist’ gaan maken, zij het niet dat ik daar een aversie tegen heb. Dat zal ik even uitleggen… ‘de bucketlist’; de emmer met dromen, die soms overloopt van tranen bij mensen, de aanzet tot het geven van geld aan de arme zieltjes die het niet kunnen.

Sarcastisch, ikke? Nee nooit!? Ik heb er niks mee, die bucketlist. Of nou niks, ik erger me er soms aan, ‘ik wil nog zo graag naar Afrika voor ik dood ga’, ja, ik ook, maar het zal er waarschijnlijk niet van komen. Niet slechts omdat Afrika niet echt heel rolstoelvriendelijk is, in ieder geval de gebieden die mij aanspreken, maar omdat het er financieel gewoon niet inzit. Net als bij heel veel andere mensen.

Daar zit hem dan ook meteen de irritatiefactor van het hele bucketlist gebeuren. Er zijn zoveel mensen met zo’n wens, heb je daar dan meer ‘recht’ op omdat je ziek bent? Moet je dan ineens de meest onzinnige dingen gaan uitvoeren? Dingen die je waarschijnlijk als ‘gezond’ persoon nooit zou doen, maar nu is er ineens die drang. Ik ben blij dat ik als jongeling dingen gedaan heb die financieel wellicht niet zo verstandig waren, maar ik in een impulsieve bui wél gedaan heb. Nu kan ik ze namelijk niet meer, allemaal zebravinkjes geworden Altijd maar wachten is niet altijd de beste optie. Fysiek zijn veel dingen gewoon niet meer voor mij weggelegd.

Maar heel eerlijk gezegd is dat gewoon een kwestie van ‘jammer dan’, je kunt nu eenmaal niet alles doen wat je zou willen. Ik denk dat bijna niemand dat kan. Werk je je uit de naad om veel geld te verdienen, heb je de tijd niet, je bent immers altijd aan het werk. Heb je de pech ziek te worden, lukt het ook niet; ofwel omdat het fysiek niet kan, ofwel omdat het financieel niet lukt of en dat is het ergste, omdat je de tijd niet meer krijgt.

Dus tel je zegeningen, doe de dingen die je kunt doen en hou het klein, haalbaar, een soort van mini emmer. Er zal altijd een Mount Everest zijn om te beklimmen, zelfs in je eigen buurt! Een beetje afgedwaald, maar ach, ze pasten best zo samen toch en anders jammer dan, mijn blog 😉.

De conclusie van vandaag is in ieder geval dat ik hou van vogels, maar de zebravinkjes mogen ze van nu af aan bij zich houden. Mijn checklist is meer dan vol, de bingokaarten zijn gevuld. Ik zou nu graag hokjes vrij krijgen, de zebravinkjes echt zien vliegen, in de achteruit!

* Met dank aan Ilja Meeuw (what’s in a name in deze 😉) voor de zebravinkjes, door haar zag ik ze vliegen… *