Scrollend op Instagram moet ik toch de conclusie trekken dat ik schrik van de vele strakgetrokken, ‘fake’ foto’s en verhalen. Tuurlijk maken we allemaal wel dingen net een tikkeltje mooier (of dikken het een beetje aan), maar hier zijn hele volksstammen actief in het oppoetsen. En dan dacht ik dat ik overdreef net Photoshop vroeger…

Eigenlijk is het één groot reclame platform, alleen niet zozeer voor een merk, maar voor een persoonlijkheid. Ik duik hierop maar eens in mijzelf en vraag mij oprecht af of ik dit ook doe, mij perfect voordoen. Ik neig naar niet, ik durf best mijn mindere kanten te laten zien. Ik durf te schrijven dat ik soms een jaloers kreng ben, maar durf ook oprecht heel enthousiast te zijn.

De hoofdvraag is misschien waarom ik schrijf. Schrijf ik voor mijn ziel of voor mijn ego? Ik denk dat het antwoord hierop tweeledig is, ik schrijf natuurlijk omdat ik dat leuk vind, maar het doet mij ook goed dat mensen mijn verhalen lezen. Dat wil je toch als schrijver? Ik wil heel graag mensen inspireren, ik wil graag laten zien dat het leven mooi is, waardevol. Ik wil mensen laten lachen, soms een traan ontlokken. Ik wil iets achterlaten, woorden die blijven voortleven, die mij overleven. Ik schrijf omdat dat goed is voor mij, ik word blij van schrijven en het laat me nadenken over mezelf. Iets wat nooit kwaad kan.

Ik schrijf om te schrijven en om gelezen te worden. Daarmee dik ik ook af en toe best eens iets aan (hallo, ben en blijf een vrouw), maar ik blijf wel trouw aan mijn gevoel, aan mijzelf. Ik heb een hekel aan ‘fake’, aan onoprechtheid. Ik kijk liever naar echte mensen dan naar ‘reclame’, naar ‘kijk eens hoe goed ik ben’.

Ik blijf gewoon lekker dichtbij mezelf. Ik ben écht, mijn verhalen zijn echt en zelfs als ik reclame maak voor mezelf doe ik dat echt, vol overgave, omdat ik geloof in echt. Echt!