Beetje bij beetje laat je dingen los. Laat je het werken los, accepteer je dat jouw leven anders is dan dat van de meeste mensen om je heen. Dat je lang voor de pensioenleeftijd eigenlijk al gepensioneerd bent. Dat bepaalde dingen voor jou niet meer van belang zijn of van belang zouden hoeven te zijn. Het zijn die bepaalde dingen die zo moeilijk los te laten zijn.

Ik heb nu sinds een jaar of vier een IVA uitkering. Dat is een blijvende invaliditeitsuitkering, het geeft aan dat ik niet langer in staat geacht wordt te kunnen werken, nooit meer. Deze uitkering krijg je niet zomaar, tenminste normaal gesproken niet. Deze uitkering geeft een bepaalde vorm van rust. Je hoeft jezelf niet langer te ‘bewijzen’ bij het UWV. Je bent beroepskneus, er is geen verbetertraject meer.

Ik heb het werken los moeten laten. Dat was best een dingetje, een proces. Het is namelijk geen kwestie van niet meer willen, er is niet meer kunnen aan de orde. Soms zou ik willen dat mensen een kijkje konden nemen in mijn hoofd, om dat proces eens goed over te kunnen brengen. Soms zou ik willen dat ik mensen een paar dagen zou kunnen laten leven in en met mijn lijf. Zeker als ik merk dat mensen twijfelen aan mijn capaciteiten als het aankomt op dat werken, of eigenlijk aan mijn gemis aan die capaciteiten.

Ik ben best een slimme meid (op deze toekomst overigens niet echt voorbereid), ik heb best capaciteiten. Als mijn hoofd het doet kan ik best meekomen. Als mijn lijf een beetje meewerkt kan ik ook op dat front best een en ander. Helaas werken beide meestal niet mee, helaas zijn beide behoorlijk onvoorspelbaar. Dat mensen mij als capabel zien is een plus, maar soms is het ook confronterend voor mij. Als er geopperd wordt dat een bepaalde baan best iets voor mij zou zijn. Natuurlijk vind ik het leuk als mensen iets geschikt voor mij vinden. Het is een soort van een teken dat ik nog meetel, nog iets kan en tegelijk zit daar ook het pijnpuntje. Tel ik dan niet mee zonder betaald werk?

Laten we eerlijk zijn, ‘beroepskneus’ is geen goed betaald beroep. Niet als je parttime werkte, niet als je geen hoge functie met bijpassend salaris had. Er is niet zoiets als promotie, er zijn geen schaalverhogingen, mijn ‘baas’ houdt geen functioneringsgesprek. Zo van ‘goed je best gedaan dit jaar, je komt nooit meer te laat’. Er is geen kans op een bijbaantje, want stel dat je iets extra’s zou kunnen dan kun je ook wel werken. Ik vind dit trouwens een gemiste kans daar bij het UWV, goh wat zou ik over dit onderwerp graag eens babbelen op niveau! Maar dat is een ander onderwerp.

Extraatjes zijn er niet in onze branche. Ja extra pijn bij iets proberen. Extra vermoeidheid ook, extra veel pijnstillers, extra veel zooi (als ik weer ergens aan begin maar het niet af kan maken). Ik dwaal erg af, ik wilde proberen duidelijk te maken waarom geen beroep geschikt is voor deze ‘beroepskneus’ (al zegt deze functie eigenlijk al genoeg).

Welke werkgever neemt iemand aan waar je niet van op aan kunt? Ik moet het grootste deel van mijn doktersafspraken al afzeggen omdat ik ofwel niet overeind kan komen ofwel als ik sta zo weer neer donder. Het gaat nogal op en neer zeg maar. De meeste dagen heb ik het druk genoeg met de dagelijkse dingen als opstaan, eten, aankleden en koken. De meeste dagen lig ik de hele middag gestrekt met een kop vol mist. De meeste dagen is een televisiescherm mijn beste vriend (al doe ik nu mijn iPhone tekort).

Doe ik dan niets? Nee, ik schrijf een beetje, ik probeer van nut te zijn voor onze stichting. Ik spam mensen in een poging onze stichting van fondsen te voorzien. Daarmee vul ik mijn dagen, daarmee alleen al overbelast ik mijzelf.

Hoe zou ik hiernaast ook nog moeten werken? Ik heb mijn handen meer dan vol aan mijn leven met mijn eigen uitdagingen…

Foto Hans Poels