Vandaag 16 jaar geleden werd ons toen kleine jochie geboren. Inmiddels is hij een enorme kerel van 1.86, maar hij blijft mijn kleine jochie.

In gedachten ga je op zo’n dag toch even terug in de tijd. Mijn zwangerschap was verre van gemakkelijk; met drie maanden zat ik al thuis vanwege een klierend, instabiel bekken (toen nog zonder diagnose) en met een stel rugspieren die constant in krampstand verkeerden (autorijden werd te gevaarlijk daardoor). Achteraf best te verklaren, maar toen begreep ik niets van mijn lijf.

Een waggelende walvis

Ik zat al in de ziektewet voor ik zwanger raakte vanwege RSI, hoogste klasse (achteraf bleek de schouder toen al versleten). Ik moest me voor mijn schouder melden bij het UWV, de beste keuringsarts verwachtte geen waggelende pinguïn met formaatje walvis en keurde mij ter plekke tijdelijk af. De makkelijkste keuring in mijn loopbaan bij het UWV was dat.

De ‘roze’ wolk

De bevalling verliep ook niet vlekkeloos, zoonlief lag in aangezichtsligging en dat paste niet, richting ziekenhuis dus (dag thuisbevalling). Aldaar besloot hij dat het beter was mee te werken en draaide gelukkig zodat de vacuümpomp ons bespaard bleef (nu was ik slechts degene met een punthoofd ervan 😉). Wel geknipt en gehecht (ook daar een ‘aha erlebniss’; verdovingen en EDS zijn een dingetje, dus van de ‘dat hechten daar voel je niets van’ kwam niks terecht). Ik was niet ‘de moeder op de roze wolk,’ ik was het ‘help wat moet ik nu’ geval. Ik voelde me hopeloos, schopte iedereen de deur uit (behalve mijn moeder, die wist in ieder geval wat er moest gebeuren). Nee, de roze wolk, daar was ik tijdens de zwangerschap al afgeflikkerd en de ladder weer terug naar boven was kapot.

Weken heb ik aangemodderd, vooral proberend mezelf staande te houden tussen de gierende hormonen en goede adviezen. Ik lag overhoop met het consultatiebureau over borstvoeding (wat dus ook niet wilde) en lengte/gewicht verhoudingen. Op een gegeven moment heb ik het losgelaten, ze konden me de boom in, het was míjn kind en ik deed het hoe ik het goed achtte. Ik vond mijn draai uiteindelijk toch, heb andere moeders die ook de roze wolk niet hadden kunnen laten weten dat niet iedereen direct weet hoe het moet, maar dat het goedkomt.

Adolescent

En nu, nu is dat kleine jochie uitgegroeid tot een mooie kerel op weg naar volwassenheid. Wat gaat het hard, wat herinner ik me als de dag van gisteren hoe het was. Voor je gevoel is het pas zo kort geleden, tot je de foto’s ziet, wat was ik een jong en onzeker mutsje (als was ik al dertig). Zo raar, het gaat zo ongemerkt voorbij, voor je het weet ben je oud, ik voel me nog steeds niet ouder dan die dertig (ok, mijn lijf daarbuiten, dat voelt soms als tachtig). Een beetje nostalgisch word je ervan, ik kijk op deze dag toch even terug in het foto album (dat toch zo waardevol blijkt).

Zestien, ik weet nog hoe ik was op die leeftijd. Een uitproberende puber, gek op beessies (dat is nooit veranderd). Zo verlegen buitenshuis, maar één grote flapuit daarbinnen. Ik ben trots op onze grote zoon, die sterk in zijn schoenen staat. Die ook het nodige voor zijn kiezen krijgt. Ik wens hem een prachtige toekomst, met veel geluk en wijsheid!