Het is vandaag blue monday; de meest depressieve dag van het jaar. Ik kan er wel inkomen, het het donker, nat en koud buiten. Sterker nog het is voor mijn gevoel al weken donker, nat en koud. Ik ben niet op mijn best in januari. Heb de kertlichtjes lekker eigenwijs nog hangen (geen zorgen er hangen geen kerstballen bij) in de hoop dat de lichtjes nog even doorwerken.

Januari

Had ik al gezegd dat ik een bloedhekel heb aan januari? Goede voornemens die ik toch niet kan houden en evenzo de voornemens die de ander niet volhoudt. Ik kijk echt uit naar maart, een sprankje hoop op een vroege lente, waarin ik weer zonder compleet te verkrampen naar buiten kan. Ik lig hier met koude klauwen en koude voeten onder mijn dekentje en hoor de regen tikken op het verandadak. Dat dakje waar ik onder wil liggen, met het zonnetje erop. Nu maakt het dak het huis donkerder en biedt het beschutting tegen de regen aan het wagenpark dat ongebruikt en eenzaam staat te verstoffen.

Monday-moe

Ik wil wel, echt wel, maar kan de moed niet vinden mij naar buiten te slepen. Teveel gedaan, kerst, oud en nieuw, een escape room of twee en een fotoshoot in de kou. Het lijf is moe, overmoe. Ik ben moe en koud. Het is écht blue monday…

Bijgaand plaatje van Rumag verwoord dit goed…