Ik zie ze vaker voorbij komen, berichten over de kledingcontainers. Over de enorme hoeveelheden slechte kleding. Nou ja, kleding van slechte kwaliteit moet ik zeggen, want het een zegt meer over smaak, terwijl het andere meer zegt over bijvoorbeeld materiaal. Mensen mikken van alles in de kledingcontainer, ik ook. Al probeer ik mijn gedrag in deze te veranderen, want de kledingberg in Afrika wordt een soort van tweede Tafelberg. Ik denk niet dat mensen in een kabelbaan gaan zitten voor bergen kleding, bij zonsopgang, of zonsondergang. Misschien in de toekomst, om te laten zien hoe onnozel de mens ooit was.

Wij mensen zijn in staat tot geweldige dingen. Onze creativiteit lijkt grenzeloos, maar met die mogelijkheden komt ook een bepaalde verantwoordelijkheid. We hebben in het verleden al vaker laten zien dat dat een puntje van aandacht is. Dat we niet zo goed in staat zijn onze verantwoordelijkheid te nemen. Dat het ego een grote plaats inneemt en dat we veel dingen willen, gewoon omdat het kan. Of omdat we denken dat het moet kunnen.

Met we bedoel ik overigens niet iedereen, want er zijn gelukkig echt wel mensen die hun verantwoordelijkheid nemen en niet iedereen is zich simpelweg bewust van het feit dat de dingen anders moeten. Al zit je dan best diep met je kop in het zand, maar goed, ik ben ook niet blind voor de struisvogel in mezelf.

Steeds opnieuw neem ik me voor te veranderen. Geen nieuwe kleding meer te kopen, ik heb zat in de kast. Maar tegelijk ga ik nogal eens voor de bijl als ik op internet scroll en een shirtje zie in een kek kleurtje. Bestellen is zo simpel, met één druk op de knop is het gepiept. Nog zoiets dat ik aan moet pakken trouwens, het online bestellen. Super fijn, voor mij als weinig in de stad komende roller, maar een crime als het gaat om bewust burgerschap. Gemak dient de mens, maar vaak niet de natuur.

Iedere keer als ik zo’n bericht lees over hoe verschrikkelijk veel afval we produceren neem ik me voor te veranderen. Mode is wat dat betreft natuurlijk eigenlijk een verschrikking. Waarom ieder jaar een nieuwe kleur, een ander model? Waarom alles vervangen, terwijl het gewoon op ieder front nog prima in orde is? Niet dat ik dat doe trouwens, dat kwartje is inmiddels wel gevallen. Alles wat uit de mode is, komt er ooit wel weer in. Ik zou willen dat ik mijn spijkerjasjes met buttons uit de jaren tachtig had bewaard, al weet ik niet of ik er nu nog in zou passen.

We hebben complete industrieën bedacht met geen enkel ander doel dan consumeren. We houden ons voor dat het nodig is, mensen moeten toch geld verdienen, maar als we zouden consuminderen hielden we geld over. Hoefde niet ieder stel met zijn tweeën te werken. Konden we gewoon samen in het park zitten op een kleedje. Hadden we meer tijd in plaats van geld, zou dat nu zo erg zijn?

Aandacht voor elkaar en voor onze kinderen. Waarom voelt het voor veel mensen als een stap terug terwijl nu echt niet alles beter is? Misschien komt het omdat ik bijna vijftig wordt, misschien komt het verstand toch echt met de jaren. Of misschien heb ik een ander perspectief gekregen door mijn ervaringen aan de zijlijn. Voor mijn gevoel zie ik de zaken steeds scherper in een tijd van vervagende grenzen. Beetje bij beetje verandert mijn bewustwording in bewustzijn. En verandert consumeren in consuminderen.

Foto Pixabay