Ik lees een berichtje op Facebook, een bericht over het geluid van pikhouwelen op de harde, koude grond. Pikhouwelen die graven voor jonge kinderen die de overtocht naar een veilige haven niet hebben gered. Terwijl onze kinderen veilig terugvliegen van een vakantie in Chersonissos, verdrinken iets verderop vluchtelingen. Die van ons verdrinken zich in gezocht geluk, terwijl zij die datzelfde geluk verdienen verdrinken terwijl ze proberen te overleven. Een andere manier van leven, dat overleven.

Wij die het in verhouding zo goed getroffen hebben veroordelen zo makkelijk de vluchteling. Geven ze voor het gemak een ander gezicht. Maakt het makkelijker, om het van je af te zetten. Het probleem de rug toe te keren. Het asielbeleid moet anders, ons land is vol, hoe vaak lees ik het niet, op datzelfde Facebook. Te vaak.

Je zal zo’n vluchteling zijn. Je zal de moeder zijn van een van de kinderen die je daar achter moet laten, in een graf, gedolven door een pikhouweel. Mijn hart breekt als ik aan hen denk.

Mijn probleem, ik voel te veel.

Het zijn allemaal jonge mannen, op zoek naar geluk. Hoe vaak lees je dat niet? En dan nog, mogen jonge mannen niet op zoek zijn naar geluk? Hoe zou jij reageren als hier de pleuris uitbreekt, zou je dan blijven? Ik denk dat de meeste mensen hun geluk elders zouden zoeken, geholpen door eerlijk verdiende centen, die elders misschien wel meer waard zijn. Wat maakt ons beter dan hen?

Ik worstel met de rechtse gedachtegang van het rijke westen. Ooit haalt karma ons in, daar ben ik van overtuigd. Wat maakt ons beter? En begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind ook dat onze kinderen een huis moeten kunnen vinden, maar ik vind ook dat we als samenleving een verplichting hebben naar de mensen die het moeilijk hebben. En ik weet niet hoe, maar ik weet wel dat het bijzonder oneerlijk verdeeld is in de wereld. Ook in ons land. En dat we ons in onze handjes mogen knijpen dat ons wiegje hier gestaan heeft.

Het bericht raakte me. Ik lig hier met mijn cursus manifesteren, waar vooral gepraat wordt over het grote succes dat jezelf heet en ik vraag me af waar de rest van de wereld is in dit plaatje, want als we ons allemaal in zouden zetten voor een eerlijke wereld moet het toch mogelijk zijn?

Ik weet het, ik ben een dromer, maar kom op mensen, deze planeet is een thuis voor ieder mens, ieder dier, voor alles dat leeft. Daar moeten we toch zuinig op zijn?