We hadden het rijk alleen, manlief en ik. Zoonlief ging kamperen in ‘hintergarden’ bij een vriend. Hij was er helemaal klaar voor en we brachten hem maandagochtend al vroeg weg. Dekbed onder de ene arm en sporttas met kleren onder de andere. Een paar dagen met vrienden; kamperen, bbq-en en bier, alles wat een puber wil.

Dinsdagochtend gingen we even met z’n tweeën op pad. Er moest een en ander ingeslagen worden voor Lewis en ik moest op zoek naar een beter matrasje voor op de loungebank. We wilden met terug naar huis rijden toen mijn telefoon ging. Zoonlief aan de lijn, of we hem op konden halen. Hij was wakker geworden en kon zijn schouder niet bewegen. Oh en hij had veel pijn. Ik heb direct de huisarts gebeld, want hij heeft al enige ervaring met sub-luxaties en ik vermoedde iets dergelijks. Gelukkig konden we direct terecht bij de inval arts (eigen arts is op vakantie). Ze voelde en vroeg, haalde de fysio erbij die ook voelde en keek en samen besloten ze toch dat we even een foto moesten laten maken. Op naar het ziekenhuis dus.

Zoonlief werd steeds bleker en zeeg neer (op een stoel) met zijn hoofd tussen zijn knieën terwijl ik thuis de auto ging halen (we wonen bij dok om de hoek). Manlief reed even mee en ik meldde ons onderweg even telefonisch aan bij radiologie. In verband met Corona moet je alles van te voren aanmelden. Hij was snel aan de beurt gelukkig. Binnen vijf minuten kwam hij langs zoeven in een rolstoel, hij bleek bij radiologie toch weer duizelig te worden en in de rolstoel ging het toch ook sneller. De schouder lag er helemaal uit en het kapje waar de spier aan zat ook. Reponeren dus.

Ik zag beelden van ‘Grey’s Anatomy’ voor me met meerdere verpleegkundigen die zoonlief op zijn plek hielden en dan de arm weer met een goed gemikte draaibeweging op z’n plek trokken, maar zo gaat het in het echt dus niet. Hij moest op zijn buik gaan liggen en er werd een soort brace om zijn pols en onderarm gedaan. Daarna werd daar gewicht aan gehangen om zo de arm te ontspannen en de schouder weer op z’n plek te laten komen. Na een minuut of tien schoot hij inderdaad met een flinke pijnscheut weer op zijn plek. Er werd nog een controle foto gemaakt en er werd bloed afgenomen. De grote vraag ‘waarom schiet de schouder van een 18-jarige man in de slaap gewoon uit de kom’.

Ik weet het antwoord, veel van jullie ook wel denk ik, maar voor artsen lijkt dat antwoord te simplistisch. Van EDS hadden ze nooit gehoord. Er moest toch maar eens goed naar gekeken worden, aldus de dienstdoende arts-assistent. Tja, wat is wijsheid in deze? Weer de medische molen in? Voor nu zit zoonlief in ieder geval in een soort harnas van slings en mag hij zijn schouder absoluut niet belasten. De spier moet herstellen en dat kost tijd.

Terwijl ik het hele gebeuren aankeek schoot er even een schuldgevoel door mij heen. Ik heb hem hiermee opgezadeld. Onzin natuurlijk, want ik heb dat zeer zeker niet bewust gedaan. Sterker nog, ik wist het niet eens. Al vanaf dat hij klein is weet ik dat zijn klachten hetzelfde zijn als de mijne. Ik zie hem iedere dag, herken zoveel. Weer weet ik waarom ik mijn best doe bekendheid te krijgen. Word ik met mijn neus op de feiten gedrukt.

Ik vrees dat dit niet bij één luxatie gaat blijven, al hoop ik het natuurlijk wel. Na een bezoekje van maar liefst vier uur mochten we de spoedeisende hulp verlaten. Weer een ervaring rijker. Nu lig ik bij te komen van een middag zitten en zit zoonlief naast me. Firma Kneus en Kreupel, voor de zoveelste keer…